En ondertussen vliegen de weken voorbij. Weken van weinig bloginspiratie, maar wees gerust dat dat vooral komt doordat er veel leuke dingen gebeuren. Het Kind groeit en bloeit, het Lief woont nu op de Parking (voorheen in 't Stad) en is lekker dichtbij, op 't werk nadert de jaarlijkse Grote Ontspanning ... De weken vliegen, ik zei het al. Ondertussen wacht mij niet alleen meer de fijne Italiëreis in juli, waarvan al eerder sprake hier, maar trek ik in augustus met Lief naar Marrakesh ... daar zullen wij ons eens een week laten dienen, u heeft er geen gedacht van ! RUST, in hoofdletters, jawel.
Die rust zal welgekomen zijn, want natuurlijk is het hier niet heelder dagen van manegeur en rozenschijn en dartelende veulens. Think again. Net een moeilijke week achter de rug. Op maandag bleken we volgens de burgerlijke stand officieel gescheiden, de Ex en ik (jawel, pas zoveel weken na dat laatste rechtbankbezoek, volgens mij moet dat in steen gebeiteld worden of zoiets). Op woensdag moesten we bij de notaris de laatste papieren tekenen en met die krabbels sloten we dat lange jaar af, het jaar van scheiden. Als je denkt dat dat tegenwoordig allemaal rap gaat, dat zit je er lelijk naast. En dan hadden wij nog de "snelste" procedure, sneller bestaat gewoon niet. Ik weet alleen dat het toch 11 maanden duurde en dat het veel geld kost. En dat er veel tranen bij komen kijken. Maar dat het nu wel voorbij is, dat officiële gedoe.
Zaterdag besloten het Lief en ik dat we nu wel eens een uitstapje vandoen hadden en we trokken de ganse dag naar het noorden van Frankrijk. Ik ben daar graag en jawel, daar ging ik natuurlijk ook vaak met de Ex heen. Sommige mensen zouden die plek dan voortaan vermijden. Ik niet. Veel te mooi is het daar. Dus we gingen en het was een heerlijke dag. Op een kiezelstrandje in Ambleteuse werd het me even te machtig, mijn hoofd werd plots overspoeld met herinneringen, goede en slechte en ik beet zo hard op mijn lip ... Tot het Lief me tegen zijn gilet trok en ik het even de vrije loop liet, terwijl hij me toefluisterde dat dat best mocht, omdat ik immers zoveel ben verloren vorig jaar. Boenk erop. Gezond en gelukkig ben ik, met Kind en Lief, met fijne familie en vrienden. En ik stel het goed. Maar de pijn van wat ik allemaal doorstond en vooral van wat ik verloor, komt af en toe nog eens in alle hevigheid opzetten. Het hoort er helemaal bij en ik laat het maar komen. Je moet er toch gewoon doorheen. Je kan eromheen dansen, je kan je ogen en oren stijf dicht knijpen en alles vermijden wat je aan het verleden doet denken, maar dat helpt helemaal niet. Ik ga er dan liever doorheen, al doet dat pijn. Dus liet ik me dicht vastpakken door mijn lieve Lief, daar op dat strand en fluisterde ik op mijn beurt dat ik blij was dat we daar waren, omdat het nu tijd is om nieuwe herinneringen te maken. Het was een heerlijke dag, we gaan dat nog doen.
De komende weken zal ik misschien nog wel eens op de tanden moeten bijten, want we zijn bijna vier seizoenen verder nu, tijd om alles te laten verjaren. Klinkt een beetje vreemd, maar ik zal precies content zijn dat het allemaal een jaar geleden is. Misschien herkenbaar voor sommige mensen, ik weet het niet. Maar zo voelt het wel.
En daarna hé, dààrna ... wordt het zomer ! Oh ik plan toch van genieten en rust, van uitstapjes en reizen, van weinig werken en veel tijd om ... Eigenlijk vooral veel tijd. Tijd is alles wat we nodig hebben.
Ik heb hetzelfde doorstaan, in april voor de 2de en laatste keer naar de rechtbank geweest. En het is logisch dat bepaalde plaatsen herinneringen oproepen maar om ze om die reden te mijden, dat zou ik ook niet doen. Gewoon leuke momenten opnieuw opbouwen. (hoor wie het zegt, ben er zelf nog niet aan toe)
BeantwoordenVerwijderenToch moet je ook eens tijd maken om verse blognimfen te ontmoeten. In haren hof bijvoorbeeld.
BeantwoordenVerwijderen