Ik was al langer op zoek naar een plekje voor mezelf. Een plek waar niet de hele vrienden-en-kennissenkring foto's en updates komt sprokkelen. Zo'n plek heb ik namelijk al en het blijkt onvoldoende. Ik was op zoek naar meer. Iets ànders, waar ik bovenal gewoon mezelf kan zijn en geen schrijfsels hoef te toetsen aan mogelijke gevolgen.
Toen las ik Toon Tellegen en herkende ik dat meisje.
Een meisje
Ze wacht. Nee, denkt ze, ik wacht niet,
ik dans.
Ze danst,
ze danst met lange, ranke passen,
langzaam en aandachtig,
ze houdt haar ogen dicht,
ze danst door deuren en door ramen
en door lange lankmoedige dagen-
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-
en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt,
denk ze: Ik?
ik val niet, ik dans.
En neen, ik dans niet écht. Maar zo bedoelt Toon het ook niet. Ik dans wél door de dagen. Soorten dagen, soorten dansen, ik vind het een mooi idee. Ik wacht ook niet, ik dans erdoor, come what may ... En vallen doe ik ook niet, da's alleen maar tijdverlies. Eens struikelen op z'n tijd, zoals iedereen, misschien schrijf ik daar wel over. Misschien ook niet. Wie weet wat hier allemaal komt te staan ? De heerlijke leegte die voor me ligt, vind ik al geweldig. Niets moet, alles kan. Ik ben benieuwd eigenlijk.
Wie ben ik dan ?
meisje, vrouw, dertig-en-een-beetje, moeder van Kind, het Lief van mijn lief, de west-vlaanders
al de rest wijst zichzelf wel uit
