En toen ging ik voor de tweede keer naar de rechtbank. De laatste keer. Om daar opnieuw voor de rechter te gaan zitten, die ons heel ernstig vroeg of we hier goed over nagedacht hadden. En of we de echtscheiding wilden doorzetten. Ja en ja. De zinnen die ik eerst hierna had getypt, heb ik geschrapt. Het zijn parels voor de spreekwoordelijke zwijnen. Het ligt allemaal zo mijlenver van wat ik gehoopt, gedroomd en gepland had. Maar ik berust. Omdat ik weet dat ik héél erg lang gevochten heb, langer dan ik voor mogelijk hield. Voor je gezin ga je verder dan je als naïeve beginneling ooit zou denken. En omdat ik weet dat ik mijn pad niet zou veranderen, als ik het kon overdoen. Het zijn en blijven de capriolen van de Ex die Ons de das hebben omgedaan. Iets waarvoor hij zich vandaag nog eens uitgebreid heeft verontschuldigd. Dat deed me ergens goed, niet om me te wentelen in een slachtofferrol, maar omdat het gewoon godverdomme de enige waarheid is. En toen wou ik alleen maar dat hij vertrok. Waarna ik eens heel diep moest slikken. We blijven verbonden, doordat we samen een Kind op de wereld hebben gezet. Wat dubbel is en met momenten best wel een opdracht. Maar voor de rest heb ik het helemaal gehad. Afstand, graag. Mijn eigen leven, graag. Ik mis hem niet meer. Al een hele tijd niet meer, maar het is een gewaarwording. Er zijn veel herinneringen, hele mooie, maar ook een pak lelijke. En ik sluit het met een diepe zucht af vandaag. Op 21 maart. Een nieuwe lente, een nieuw leven.
Op een gegeven moment moet je verder en iets afsluiten is dan goed. Afstand kan je creëren, maar met een kind erbij, blijft die relatief. Dat is niet altijd leuk, maar je staat nu voor iets anders en hopelijk veel beters. Dus toch een proficiat voor het afsluiten.
BeantwoordenVerwijderenEen nieuw begin, een nieuw leven en toch zal ik het verleden nooit kunnen loslaten, want 23 jaar samen is niet niets.
BeantwoordenVerwijderen