Dan had ons moeder vroeger toch gelijk.
Hoe ouder je wordt, hoe vaker je dat al eens durft toe te geven. Aan de ene kant kan je steeds vaker door het parenting-pantser van je ouders heen kijken, aan de andere kant ondervind je dat ze het wel eens bij het rechte eind hadden. Ik heb het even over boeken, nu. Ik ben tussen de boeken opgegroeid. Mijn ouders zijn allebei lezers, ik werd heel vaak voorgelezen als kind en eenmaal ik de techniek onder de knie had, was er geen houden meer aan. Helemaal verdwijnen in een boek ? Al zo lang als ik me kan herinneren. We woonden in een klein dorp met een kleine bibliotheek en ik was trouwe klant. Wekelijks mijn kleine fiets op om een nieuwe voorraad te gaan halen. Ik verslond ze allemaal en mijn lievelingsboeken herhaalde ik jaarlijks. Tijdens de puberteit las ik lekker door, al zit je op een bepaald moment dan in een moeilijke leeftijd. Te oud voor de kinderboeken, te jong voor de volwassen lectuur. Als ik nu in de bibliotheek rondstruin, zie ik dat dat "probleem" ondertussen ook is opgelost, het gat in de markt is al lang gevuld. Vijftien à twintig jaar geleden was dat nog heel wat minder. En dan zit je bijvoorbeeld in het vierde middelbaar en krijg je de verplichte lectuurlijst mee. Ik zag er niet tegenop, uiteindelijk lees ik vlot en ik had andere (wiskunde-)zorgen. Ik las dus braaf de opgelegde boeken, maar eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan. Enter mijn moeder. Die het serieus op haar heupen kreeg van die leeslijst. En die verschillende keren verkondigde dat dat toch echt geen boeken waren voor onze leeftijd, dat ze ons zo de zin in lezen zouden ontnemen, dat er toch geschiktere lectuur moest zijn. En vooral : dat we die boeken nog niet konden "snappen". Kijk, dàt hoort een puber niet graag natuurlijk. Ik beweerde dat ik het allemaal best snapte, maar dat het gewoon geen mooie boeken waren, nàh. Verdere zorgen had ik er niet over, die tijd passeerde ook snel. Voor wiskundige breinen met een hekel aan lezen moet dat pas echt een rotklus geweest zijn, realiseer ik mij nu.
Zoveel jaren later blijken plots diezelfde auteurs van toen op mijn nachtkastje te liggen. En verslind ik bijvoorbeeld het werk van Renate Dorrestein. "Hart van steen" las ik in één ruk uit en "Is er hoop" was zo eenvoudig mooi. Mijn moeder glimlachte eens, toen ze de boeken hier bij mij per toeval zag liggen. Ze had gelijk. Er is voor alles een tijd. En nu is het mijn tijd om door te geven ... Ik lees al jaren trouw elke avond voor. Ze is nu 5 en ze kan al lezen. Het zit er gewoon in, simpelweg. En daar ben ik verschrikkelijk blij om.
