Oud

Het is al erg laat en ik was niet meer van plan om nog iets te schrijven. Maar ik kreeg net nog een telefoontje, dat me raakte en dan moet het er nog even uit voor ik ga slapen. Daarvoor heb ik deze plek immers gemaakt.

Het was de Ex die belde. En voor de goede orde, dat was niet wat me raakte, wij zijn twee verstandige (ahum), volwassen mensen, het mag dan wel niet meer marcheren als koppel, we doen het nog wel goed als vrienden slash ouders. Even wennen in het begin is dat, maar het leven is al lastig genoeg. Hoera voor goede verstandhoudingen.  Het is dat u het weet.

Enfin, hij belde dus, zijn grootmoeder ligt wellicht op sterven. Wat een uitdrukking is dat toch. En ja, wellicht, want het is moeilijk te zeggen. En daar ben ik dus serieus door geraakt. Ik mis mijn schoonfamilie niet (andere levensstijl, vreemde karakters), maar haar mis ik wel. Zo'n lief, oud vrouwtje, precies gelijk in de filmpjes, ik kan het niet anders uitleggen. Helemaal alleen in een klein, oud huisje. Daar waar de koffie altijd klaar staat, waar de kachel altijd brandt en waar ze altijd doodcontent zijn om je te zien. Daar waar ze niet zeuren en klagen, maar gewoon blij zijn dat je er bent. Daar waar je jezelf mag zijn, eventjes in alle rust. Daar waar jouw bezoek het hoogtepunt van de week is. Daar ja, zou u er ook niet graag zijn ? Ik was daar graag. En veel. Gelukkig.

Maar nu dus niet meer. En zij ook niet, want ze ligt al twee maanden in het ziekenhuis. Kleine mankementen door de leeftijd, veel complicaties. En angst. Ze was zo bang om naar het ziekenhuis te moeten gaan. Ze was zo graag in haar kleine huisje gestorven, wanneer het haar tijd was, zoals ze zelf altijd zei. Verdomme, nu spreek ik al in de verleden tijd en dat mag niet. Ze is er nog. Maar hoe lang nog ? Daar begint de miserie, het ziekenhuis, daar waar je hoopt dat je in de beste handen bent. En realistisch gezien is dat ook zo, dat weet ik natuurlijk ook. Maar zoals zij daar nu is ... dan weet ik het toch eventjes niet meer. We willen allemaal oud worden, we zouden daar allemaal voor tekenen, voor die oude dag zonder kankers en andere grote monsters. Maar als je het dan van dichtbij ziet, dan weet je het toch eventjes niet zo goed meer. Ze ligt daar en de dokters weten ook niet zo goed wat ze ermee aanmoeten. Wat ik best snap. Maar dan zitten we in die mooie Westerse wereld, waar alles zo goed geregeld is. Maar waar ook de grootste taboes in stand worden gehouden door vierhondervijvenzeventig regels en wetten. Eén grote, grijze zone, die niemand durft te betreden. De dokters durven zich niet meer uitspreken. Net als je een duidelijk standpunt nodig hebt, komt dat er niet. Niemand die zegt dat ze alles aan 't proberen zijn om haar erdoor te krijgen (en ook niets dat daar echt op wijst, nog geen infuus te zien ...). Maar ook niemand die zegt dat het haar tijd is, dat ze het vanuit hun professioneel oogpunt tijd vinden om haar te laten gaan. Nee, want zij vinden dat er niets bijzonders aan de hand is, geen paniek mensen. Maar ze glijdt gewoon weg, dat ziet iedereen. Amper nog bij bewustzijn vandaag. Gelukkig was de Ex net op tijd, om haar nog één keer te zeggen dat we haar graag zien. En ze heeft nog geantwoord, om vervolgens in een onrustige slaaptoestand weg te glijden ... 

Dus kijkt iedereen naar elkaar : wat nu ? Niemand die het antwoord weet. Waardoor je ook echt niet meer weet wat je haar het meest toewenst : op haar 89ste nog alle hens aan dek, om dan misschien nog heel even in een rusthuis te belanden (terug naar dat huisje, de enige plek waar ze zelf wil zijn, dat zal nooit meer kunnen) of haar nu een zacht afscheid gunnen, zacht wegglijden, zonder pijn ... Ik denk dat mijn vraagstelling al weggeeft wat ik stilletjes hoop...  Al vecht dat heel erg met mijn andere gevoelens van verzet tegen het afscheid. Dus ik weet het ook allemaal niet zo goed. 

Maar ik weet wel dat ik haar graag zie. En daarom voel ik het ... 

Ga maar, meetje. Ga maar naar peetje, de man die je zo graag zag en die je al bijna 30 moet missen. Je hebt ons al zo vaak gezegd dat je 't allemaal hebt gehad.

Ga maar, 't is goed geweest. We zien u heel graag ... 

O ja !!

Even op klikken om de tekst te kunnen lezen :-)

FB

STOM !

En toen deed ze iets ongelooflijk stoms, dedeeze. 

Ik dacht wat orde te houden op mijn blog en zag hier een lijst met de reacties. Oh leuk, een overzicht ! En ik dacht : best die lijst niet te lang laten worden en regelmatig eens wissen, er stonden er een 20-tal ... en ik vond het al vreemd dat het spel vroeg "ben je zeker ?". Ja dus. Dacht ik. Blijkt alles volledig verdwenen te zijn. Had dus niet door dat ze ook onder al mijn posts weg zouden zijn :-(

Hoe  onnozel kun je zijn ?? Weer een wijze blogles geleerd ....

Zotjes

Ik vermoed dat ik die blogtitel nog wel vaker zal bezigen. En voor de goede orde, 't is niet dat ik er hier een onderwijs-dinges-blog van wil maken, kwestie van niet iedere toevallige passant weg te jagen :-) Maar ! Maar, ik heb dat spel hier wel op de wereld geholpen om af en toe eens mijn gedacht te zeggen. Netjes anoniem, zoals de ethiek het gaarne wil. En elke overeenkomst met bestaande personen en/of situaties is volledig toevallig en ik ben niet aansprakelijk en al hé. De kleine lettertjes, daar moet ik nog eens werk van maken, bedenk ik net.

Enfin, wat ik zeggen wou. Dat ik middels den job heel wat mensen ontmoet en naast collega's, zijn dat natuurlijk vooral de ouders. De ouders. Een soort apart en ik kan het weten, want ik ben er zelf één. Je hebt ze in alle soorten en maten en meestal kan ik het er goed mee vinden. Ik ben geen moeilijke. 

Maar je hebt er ook  hors catégorie. Het Leven Zoals Het Is, er zou een ferme schep geld mee te verdienen zijn als het in een serie gegoten werd. Maar ja, dat beroepsgeheim natuurlijk. Nu, over dingen die binnen dat beroepsgeheim vallen, zou ik hier nooit met een woord reppen, laat dat duidelijk zijn. Als ik hier al eens wat in de groep gooi, dan zijn dat de zottigheden die dergelijk figuren aan de schoolpoort, zijnde compleet in het openbaar, aan de mensheid cadeau doen. 

Dus (want die inleiding begint hier geweldig uit de hand te lopen), picture this : moeder X. Ik zou al boeken over haar kunnen schrijven, want ik heb momenteel al haar derde koter in de klas. De geestigheden hebben zich de voorbije jaren in een sneltempo tot een soap aan elkaar geregen. We staan aan de schoolpoort en ik informeer mij vriendelijk naar haar toestand. Ze is namelijk 6 maanden zwanger van nummer 4. Heuglijk zou het kunnen zijn, maar dat is het niet en dat zijn haar eigen woorden, niet de mijne (voor alle duidelijkheid).

Een greep uit haar eigen omschrijvingen : " 't is een wreed accident, juffrouw. Ik ben er niet content mee, madam. Maar wat moet ik ermee doen, 't gaat komen hé, awel ja, dat het dan maar komt hé ! "

Dus ik vraag nog eens vriendelijk of alles wel goed met haar gaat, want ze kan amper nog uit de voeten. 

(het sappige accent bedenk je er zelf maar bij)

Moeder X : "Goed goed, ik heb al 5 cm opening hé !!" (met blije blik)

Ik kijk verschrikt en vraag nog eens hoeveel weken ver ze ook alweer is ? Want het leek me nog wat vroeg . 

Moeder X (trots) : "Ja, ben net geen 7 maanden ver hé, nu 28 weken, dus dat is schoon hé !"

Ik vraag haar of dat niet te vroeg is, wat de dokter daarvan zegt en of ze niet plat zou moeten gaan liggen ? (28 weken ?? net binnen de levensvatbaarheidsgrens ??)

Moeder X : "Ja, dat zegt dien doktoor ook hele dagen, maar ja, ze hebben makkelijk praten, ik heb al drie kinders zenne, ik heb geen tijd om plat te gaan liggen". 

Ik zou dat kunnen verstaan, maar de jongste is al 8 en ze zijn  hele dagen naar school, zij werkt niet en haar ma doet het halve huishouden. En wat dan nog, wij zouden op 28 weken  in haar toestand wellicht de kliniek binnengaan, onze benen in een driedubbele knoop omhoog leggen en bidden tot alle Romeinse goden dat onze baby alstemblieft nog zo lang mogelijk zou mogen blijven zitten. Die gedachte bleek een pareltje voor de spreekwoordelijke zwijnen, want ...

Moeder X : "Ja, 't mag dan komen zie, dat ik er vanaf ben !"

Ik doe nog een laatste poging, voorzichtig wijzend op de extreme vroegte en de risico's, maar daar heeft ze geen oren naar. 

Moeder X : "Ik ga content zijn dat het gepasseerd is, madam, 't is al een goeike, het weegt al (!!) anderhalve kilo, dit zijn de moderne tijden hé, 't moet maar een tijdje in zo'n kastje liggen hé, tot na de feestdagen !"

Waarop ik eens goed slik en oprecht content ben dat het tijd is om naar binnen te gaan. Saved by the bell. Spijtig dat het kind in kwestie er niet zo makkelijk vanaf komt. Je zal daar maar geboren worden.

We krijgen niet allemaal dezelfde start in deze wereld, zoveel is me natuurlijk al jaren duidelijk. Dat we content mogen zijn dat we niet in de woestijn van Ethiopië geboren zijn, of in een malariagebied in gelijk welk derde-wereld-gebied. Maar de vierde wereld is ook niet altijd een pretje, beste mensen. Want die kinders moeten ook groot worden en leren uit het "voorbeeld" van hun ouders. Diezelfde Moeder X probeerde een jaar geleden nog zelfmoord te plegen en 't was de jongste dochter van toen 7 die haar mocht vinden en de ambulance belde. Diezelfde dochter die al jarenlang mag horen "pfff, meisjes zijn lastiger dan jongens, ik was beter gestopt na mijn twee zonen, dan had ik haar niet gehad". Waar ze bijstaat jawel, aan de schoolpoort hoor je de gekste dingen, ik zei het toch ? 

En dan weet ik niet wie beter af is. Het kind zonder eten, maar met liefde, in Afrika of dat arme kind daar in dat Vlaamse dorp. Met eten, maar over de rest zullen we zwijgen. 't Is geen vergelijking, ik weet het, maar de miserie is overal. En dàt leren ze je niet, als je studeert aan die Hogeschool. Alle soorten vakken, maar "Omgaan met Ouders" zou daar dringend aan toegevoegd mogen worden. Al wordt dat wellicht de dikste cursus en een geweldig buisvak.

Ik heb ook zo'n spiegel !

Pa-pa-pa-pa-pammm

We zitten met ne plakker, krijg het niet uit mijn hoofd.
Maar voorlopig vind ik dat helemaal niet erg :-) Kom het over een paar weken nog maar eens opnieuw vragen !

Wachten

Miljaar, ik heb goesting om een kerstboom te zetten !

Maar het is gewoon nog te vroeg ... Allé, 't is te zeggen, ik zou er in principe al eentje kunnen zetten natuurlijk. Maar eerst komt hier die Spanjaard nog op bezoek en vind ik dat wat vloeken met die kerstboom. Eén festiviteit met ne keer. Zie dat die zwarte pieten te lang boven de schoorsteenrook gehangen hebben en mijn  kerstkadoos meepikken, 't zal geen waar zijn. Bovendien ga ik voor een echte boom en als ik tegen kerst nog wat groen wil zien (en geen bruin stekske), dan moet ik dus gewoonweg nog wat wachten. En geduld staat nu niet precies op mijn persoonlijk stoeflijstje. 

Een echte boom dus, want zo'n valse, dat is toch gelijk niet helemaal hetzelfde. De geur alleen al. Hoe ik het praktisch voor mekaar ga krijgen, dat weet ik ook (nog) niet. Het is mijn eerste kerst in mijn nieuwe stek en de boom moet één trap omhoog. En ik vond het op het gelijkvloers al zo'n gedoe. Maar soit, het zal me niet tegenhouden. Misschien dat ik dan zelfs de kerstcd van Michael Bublé koop zeg. Dat is durven hé jong. 

Modern times

Genetica

Ik zat in de wachtkamer van de gynecoloog. Niet meteen mijn favoriete plek. Maar goed, a woman's gotta do what a woman's gotta do. De jaarlijkse controle. 

In die wachtkamer hing de bekende poster van Pink Ribbon, je weet wel, die van de slogan  "laat naar je borsten kijken", waarboven dan blote bekende Belgische dames prijken. Dat pakte me wel een beetje, want ik zag Martine Tanghe erbij staan. Ze haalde vorige week zelf het nationale nieuws (wat erg dubbel moet zijn) met haar net ontdekte borstkanker. Dan moet je niet alleen zelf die ernstige diagnose verwerken, het lijkt me dat de wereld serieus even stil staat, maar dan weet meteen ook heel Vlaanderen ervan. Bah. En dan hang je dus ook nog eens op zo'n poster in gans Vlaanderen, ter preventie van die gemene kanker. Terwijl je net te horen kreeg dat het beest je uitdaagt, met als ultieme inzet : overleven. Life's a bitch. 

Dan is het mijn beurt. Plezant is anders. Maar de specialist in kwestie ken ik al jaren. En hij mij, al sta ik daar het liefst niet te veel bij stil. Hij is vriendelijk, zoals altijd, doet wat hij moet doen en verklaart me voorlopig gezond. Voorlopig, want op het labo moet ik -zoals steeds - drie weken wachten. Er volgt nog een echo, voor de zekerheid, want genetisch belooft mijn lijf weinig goeds. In mijn familie zijn de kankerstrijders niet meer op één hand te tellen. Dus (onder)zoekt hij altijd net iets grondiger.

Ik had hem net tevoren kort verslag gedaan van mijn gewijzigde status, zijnde single sedert een half jaar. Niet omdat ik - godbewareme - in hem een nieuwe partner zag, maar gewoon omdat die mens vanuit zijn beroepsstandpunt wel moet weten hoe het zit. Want ik ben nu eventjes met de pil gestopt, ten einde mijn lichaam even te laten ontwennen van die (voorlopig) onnodige chemische brol. Hij reageerde vriendelijk meelevend, alvorens zich tot het echo-apparaat te wenden. Zijn gezichtsuitdrukking zakelijk, terwijl hij goedkeurend knikt, niets bijzonders te zien. Tot hij zich opricht en een brede glimlach eventjes zijn professionele pose doorbreekt. Hij keek bewonderend, ik niet-begrijpend. In een fractie van een seconde overliep ik de weinige mogelijkheden, maar ik kon écht niets bedenken (of het zou de befaamde onbevlekte ontvangenis moeten zijn). Dan spreekt hij, eindelijk : "Dat ziet er mooi uit zeg !", wijzend naar mijn persoonlijke interne broedmachine. Ik moet wel heel onnozel gekeken hebben, want hij verduidelijkt snel. Hij kon dus duidelijk zien dat ik de contraceptie ter zijde had gegooid, want de interne fabriek was meteen op volle toeren gaan draaien. En zo'n schone celproductie (de grootte ! de kwaliteit ! de kwantiteit, I have it all ! zo blijkt), dat zag hij ook niet alle dagen. Dat maakte zijn dag duidelijk goed. Nou moe. Ik kan me voorstellen dat hij misschien net 4 patiëntes met voortplantingsmoeilijkheden over de vloer had gehad. En toen misschien bijna moedeloos werd, omdat de natuur niet voor iedereen een even vlot verloop voorzien heeft. En daardoor opgelucht reageerde, toen de echo eens wat anders voor hem in petto had. Maar hoe zeer ik Moeder Natuur ook dankbaar ben, ik moest er toch even van slikken. Ik piepte "dankuwel, maar 't is wel spijtig dat ik ze niet kan gebruiken hé" en probeerde zo nonchalant mogelijk te kijken. Hij schrok eventjes, herinnerde zich plots vast wat ik hem amper 10 minuten geleden bij de intake had gezegd. Namelijk dat ik had gedacht hem een volgende keer te zien bij een mogelijke zwangerschap, 't stond vast nog in zijn dossier ook, want zo had ik vorig jaar afscheid van hem genomen.  Ik wou namelijk wel graag een Kind 2. Maar door de capriolen van de Ex, was dat natuurlijk niet meer van toepassing. Misschien nog een geluk, zo net op tijd. Stel je voor. 

Enfin, hij begon snel over iets anders, ik kleedde me gauw weer aan en 5 minuten later zat ik terug in mijn auto. Opgelucht, ik kon er weer tegen voor een jaartje (zo op 't eerste zicht, labo remember ?). Maar ook een beetje opgelaten. Schone fabriek met high-tech-apparatuur, maar in tijden van crisis geen bestellingen. Maar ach, lang duurde dat gevoel niet, dat zijn hormonale kwesties hé, even snel over als het gekomen is. Ik ben blij dat ik geen baby te verzorgen heb op m'n eentje, want makkelijk is anders. En aangezien mijn apparatuur nog in blakende staat verkeert, kan het leven nog leuke dingen uit de spreekwoordelijke hoed toveren. En als dat niet zo is, dan is het ook allemaal goed. Want ik snelde terug naar huis, naar Kind 1, waarop ik vooralsnog al mijn moederlijke liefde en zorg kan bolwerken. En daar ben ik zielsgelukkig mee.

Currently reading

Ik lees. Veel. Niet àlles, ik hou niet van economisch werk of boeken die op zelfhulpgroepen moeten lijken. Maar voor de rest ? Het moet wel "mijn genre" zijn en dat is niet onder een bepaalde noemer  te vangen. Maar iedereen die leest, snapt wel wat ik daarmee bedoel. Ik word vaak nieuwsgierig gemaakt door tips van anderen (laat maar komen, als hier überhaupt al een lezer de baan gevonden heeft) en dat kunnen gouden tips zijn. Heb zo al geweldige pareltjes ontdekt. Maar dat kan ook serieus tegenvallen. Elk jaar heb ik prijs, bij de Eindejaarsvraagjes in Humo. Dan zie je plots een aantal titels terugkeren, zo van die boeken die iedereen lijkt gelezen te hebben. Als verstokte verslaafde is het dan niet tegen te houden, dat-wil-ik-ook ! Nou, ik kocht bijvoorbeeld  "Elementaire deeltjes" van Houellebecq (weet iemand trouwens al of die mens nog boven water is gekomen na zijn laatste verdwijning ?) en dat viel vies tegen. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik vond er niets aan. "Het diner" van Koch, was ook zo'n tip en dat viel dan weer geweldig mee. Net zoals "De schaduw van de wind" en "De Eenzaamheid der Priemgetallen". Heerlijke lectuur. Maar Jonathan Safran Foer, waar iedereen zo geweldig zot van is, dat gaat er bij mij dan weer niet in. Geen idee waarom, het boeide me niet. 

Zij geeft ook vaak boekentips en zo ontdekte ik Jonathan Thropper. En ik geniet. "How to talk to a widower" heb ik net uit (ik vind het nog steeds jammer) en nu verslind ik "Bush Falls", zij het dan beiden in het Nederlands. Ik lees soms in het Engels, maar verkies toch het Nederlands. Aanraders !

Wii

Ik heb zo'n ding, zo'n Wii. Ooit gekocht, in een vlaag van zotte goesting. Ik was net terug van een weekendje Ardennen, waar we met een ganse bende dikke pret hadden beleefd met zo'n ding. Natuurlijk is de vakantiesfeer dan een belangrijk ingrediënt, maar daar denk je in vlagen van zotte goesting helemaal niet aan. Dus ik heb zo'n ding. Wanneer het al het meest van pas kwam ? Bij een bende maten op bezoek, pret verzekerd, als iedereen in the mood is. Maar eerlijk gezegd, denk ik daar meestal niet aan, aan dat ding. Ik ben nochtans een kind van de GameBoy-generatie, maar de interesse was in die tijd ver te zoeken. Tja, ik heb veel buiten gespeeld, heelder Playmobil en Lego-dorpen gebouwd en karrevrachten boeken verslonden. Maar dus niét ge-game-boyd... zou dat zo heten ?  Kijk, dat vind ik nu al geweldig aan deze blog, ik schrijf maar wat en ik ga me verdorie niet druk maken over de stijl of de mogelijke inbreuken op wat dan ook. De bevrijding ! Maar dan dwaal ik ook af ... Wat wou ik ook alweer zeggen ? O ja, de Wii. Ja hoor, ik heb ook zo'n Balance-Board, als ge 't wilt weten. Als ik iets doe, doe ik het goed. En staat het vervolgens drie jaar te bestoffen. 

Enfin, toen de Ex en ik uit elkaar gingen, heb ik het ding wél meegepakt. Er is ook een Kind, dus ik zag het nut er wel van in. En vandaag heeft het zijn nut bewezen, hà ! Het Kind is namelijk ziek, was een ganse week thuis van school en moet volgende week nòg een week uitzieken. Het Kind heeft speelgoed genoeg, maar dat kan allengs ook wel eens gaan tegensteken. Enter de Wii. En twee uur later had ik een verslaafde kleuter. What the hell was I thinking ?? Met een pedagogisch diploma zou je toch op meer verstand moeten kunnen rekenen ? Er zijn geen zekerheden in 't leven, zoveel mag duidelijk wezen.  Bedtijd was dus een moment van gezeur (ik wil zooohooo graag voo-hooortdoen) en ik voorzie scenario's van tijdslimieten en dreigementen. Maar hey, 't zal ook goed zijn, voor die oog-hand-coördinatie en al hé, for sure. En dan zal Kind misschien later beter weten, als ze zelf een zieke kleuter heeft. Uit ervaring. Zucht.

That's me !

Oh zo herkenbaar ...

De eerste

En dan moet dat eerste postje er uit natuurlijk, als je een nieuwe blog bent gestart. Een nieuwe jawel, want een oude heb ik ook nog. Zo eentje waar iedereen die ik ken, komt meelezen. En ook wel veel mensen die ik niet ken, dat wist mijn Google Analytics me toch wijs te maken. Wat me trouwens soms een beetje een voos gevoel geeft. Oké, als je schrijft, is het leuk als men je leest. En dat je trouwe lezers kweekt in andere werelddelen, dat geeft het ego-dinges wel een boost. Eventjes dan toch. Want daarna gaat m'n fantasie met me aan de haal. Ik schrijf helemaal niets bijzonders. Niets waar je van achterover valt en al helemaal niets dat een wildvreemde een paar keer zou willen herlezen. Maar toch zit er dan een anonieme lezer ergens op een bergtop in Zuid-Amerika en blijk je vaak bezocht te worden door X uit het Oeralgebergte. En daar ken ik écht niemand, eerlijk waar. Maar zij kennen mij dan wel. Of toch een klein beetje. En dat vind ik dan soms wel weer een beetje griezelig ... 

Even "remmend" zijn de mensen IRL, want ik zou me toch soms graag eens gigantisch uitleven, over de lastige kanten van den job bijvoorbeeld, maar dat zou dan weer etisch niet in orde zijn., dat begrijp je wel. Ik ook, maar 't is verdomme lastig, want ik zou het soms toch wreed graag in de groep gooien.
Daarom dus een nieuwe plek, helemaal van mezelf. En van wie hier toevallig passeert. Ik beet de spits er af en 't smaakt naar meer ...