Oud

Het is al erg laat en ik was niet meer van plan om nog iets te schrijven. Maar ik kreeg net nog een telefoontje, dat me raakte en dan moet het er nog even uit voor ik ga slapen. Daarvoor heb ik deze plek immers gemaakt.

Het was de Ex die belde. En voor de goede orde, dat was niet wat me raakte, wij zijn twee verstandige (ahum), volwassen mensen, het mag dan wel niet meer marcheren als koppel, we doen het nog wel goed als vrienden slash ouders. Even wennen in het begin is dat, maar het leven is al lastig genoeg. Hoera voor goede verstandhoudingen.  Het is dat u het weet.

Enfin, hij belde dus, zijn grootmoeder ligt wellicht op sterven. Wat een uitdrukking is dat toch. En ja, wellicht, want het is moeilijk te zeggen. En daar ben ik dus serieus door geraakt. Ik mis mijn schoonfamilie niet (andere levensstijl, vreemde karakters), maar haar mis ik wel. Zo'n lief, oud vrouwtje, precies gelijk in de filmpjes, ik kan het niet anders uitleggen. Helemaal alleen in een klein, oud huisje. Daar waar de koffie altijd klaar staat, waar de kachel altijd brandt en waar ze altijd doodcontent zijn om je te zien. Daar waar ze niet zeuren en klagen, maar gewoon blij zijn dat je er bent. Daar waar je jezelf mag zijn, eventjes in alle rust. Daar waar jouw bezoek het hoogtepunt van de week is. Daar ja, zou u er ook niet graag zijn ? Ik was daar graag. En veel. Gelukkig.

Maar nu dus niet meer. En zij ook niet, want ze ligt al twee maanden in het ziekenhuis. Kleine mankementen door de leeftijd, veel complicaties. En angst. Ze was zo bang om naar het ziekenhuis te moeten gaan. Ze was zo graag in haar kleine huisje gestorven, wanneer het haar tijd was, zoals ze zelf altijd zei. Verdomme, nu spreek ik al in de verleden tijd en dat mag niet. Ze is er nog. Maar hoe lang nog ? Daar begint de miserie, het ziekenhuis, daar waar je hoopt dat je in de beste handen bent. En realistisch gezien is dat ook zo, dat weet ik natuurlijk ook. Maar zoals zij daar nu is ... dan weet ik het toch eventjes niet meer. We willen allemaal oud worden, we zouden daar allemaal voor tekenen, voor die oude dag zonder kankers en andere grote monsters. Maar als je het dan van dichtbij ziet, dan weet je het toch eventjes niet zo goed meer. Ze ligt daar en de dokters weten ook niet zo goed wat ze ermee aanmoeten. Wat ik best snap. Maar dan zitten we in die mooie Westerse wereld, waar alles zo goed geregeld is. Maar waar ook de grootste taboes in stand worden gehouden door vierhondervijvenzeventig regels en wetten. Eén grote, grijze zone, die niemand durft te betreden. De dokters durven zich niet meer uitspreken. Net als je een duidelijk standpunt nodig hebt, komt dat er niet. Niemand die zegt dat ze alles aan 't proberen zijn om haar erdoor te krijgen (en ook niets dat daar echt op wijst, nog geen infuus te zien ...). Maar ook niemand die zegt dat het haar tijd is, dat ze het vanuit hun professioneel oogpunt tijd vinden om haar te laten gaan. Nee, want zij vinden dat er niets bijzonders aan de hand is, geen paniek mensen. Maar ze glijdt gewoon weg, dat ziet iedereen. Amper nog bij bewustzijn vandaag. Gelukkig was de Ex net op tijd, om haar nog één keer te zeggen dat we haar graag zien. En ze heeft nog geantwoord, om vervolgens in een onrustige slaaptoestand weg te glijden ... 

Dus kijkt iedereen naar elkaar : wat nu ? Niemand die het antwoord weet. Waardoor je ook echt niet meer weet wat je haar het meest toewenst : op haar 89ste nog alle hens aan dek, om dan misschien nog heel even in een rusthuis te belanden (terug naar dat huisje, de enige plek waar ze zelf wil zijn, dat zal nooit meer kunnen) of haar nu een zacht afscheid gunnen, zacht wegglijden, zonder pijn ... Ik denk dat mijn vraagstelling al weggeeft wat ik stilletjes hoop...  Al vecht dat heel erg met mijn andere gevoelens van verzet tegen het afscheid. Dus ik weet het ook allemaal niet zo goed. 

Maar ik weet wel dat ik haar graag zie. En daarom voel ik het ... 

Ga maar, meetje. Ga maar naar peetje, de man die je zo graag zag en die je al bijna 30 moet missen. Je hebt ons al zo vaak gezegd dat je 't allemaal hebt gehad.

Ga maar, 't is goed geweest. We zien u heel graag ...