Genetica

Ik zat in de wachtkamer van de gynecoloog. Niet meteen mijn favoriete plek. Maar goed, a woman's gotta do what a woman's gotta do. De jaarlijkse controle. 

In die wachtkamer hing de bekende poster van Pink Ribbon, je weet wel, die van de slogan  "laat naar je borsten kijken", waarboven dan blote bekende Belgische dames prijken. Dat pakte me wel een beetje, want ik zag Martine Tanghe erbij staan. Ze haalde vorige week zelf het nationale nieuws (wat erg dubbel moet zijn) met haar net ontdekte borstkanker. Dan moet je niet alleen zelf die ernstige diagnose verwerken, het lijkt me dat de wereld serieus even stil staat, maar dan weet meteen ook heel Vlaanderen ervan. Bah. En dan hang je dus ook nog eens op zo'n poster in gans Vlaanderen, ter preventie van die gemene kanker. Terwijl je net te horen kreeg dat het beest je uitdaagt, met als ultieme inzet : overleven. Life's a bitch. 

Dan is het mijn beurt. Plezant is anders. Maar de specialist in kwestie ken ik al jaren. En hij mij, al sta ik daar het liefst niet te veel bij stil. Hij is vriendelijk, zoals altijd, doet wat hij moet doen en verklaart me voorlopig gezond. Voorlopig, want op het labo moet ik -zoals steeds - drie weken wachten. Er volgt nog een echo, voor de zekerheid, want genetisch belooft mijn lijf weinig goeds. In mijn familie zijn de kankerstrijders niet meer op één hand te tellen. Dus (onder)zoekt hij altijd net iets grondiger.

Ik had hem net tevoren kort verslag gedaan van mijn gewijzigde status, zijnde single sedert een half jaar. Niet omdat ik - godbewareme - in hem een nieuwe partner zag, maar gewoon omdat die mens vanuit zijn beroepsstandpunt wel moet weten hoe het zit. Want ik ben nu eventjes met de pil gestopt, ten einde mijn lichaam even te laten ontwennen van die (voorlopig) onnodige chemische brol. Hij reageerde vriendelijk meelevend, alvorens zich tot het echo-apparaat te wenden. Zijn gezichtsuitdrukking zakelijk, terwijl hij goedkeurend knikt, niets bijzonders te zien. Tot hij zich opricht en een brede glimlach eventjes zijn professionele pose doorbreekt. Hij keek bewonderend, ik niet-begrijpend. In een fractie van een seconde overliep ik de weinige mogelijkheden, maar ik kon écht niets bedenken (of het zou de befaamde onbevlekte ontvangenis moeten zijn). Dan spreekt hij, eindelijk : "Dat ziet er mooi uit zeg !", wijzend naar mijn persoonlijke interne broedmachine. Ik moet wel heel onnozel gekeken hebben, want hij verduidelijkt snel. Hij kon dus duidelijk zien dat ik de contraceptie ter zijde had gegooid, want de interne fabriek was meteen op volle toeren gaan draaien. En zo'n schone celproductie (de grootte ! de kwaliteit ! de kwantiteit, I have it all ! zo blijkt), dat zag hij ook niet alle dagen. Dat maakte zijn dag duidelijk goed. Nou moe. Ik kan me voorstellen dat hij misschien net 4 patiëntes met voortplantingsmoeilijkheden over de vloer had gehad. En toen misschien bijna moedeloos werd, omdat de natuur niet voor iedereen een even vlot verloop voorzien heeft. En daardoor opgelucht reageerde, toen de echo eens wat anders voor hem in petto had. Maar hoe zeer ik Moeder Natuur ook dankbaar ben, ik moest er toch even van slikken. Ik piepte "dankuwel, maar 't is wel spijtig dat ik ze niet kan gebruiken hé" en probeerde zo nonchalant mogelijk te kijken. Hij schrok eventjes, herinnerde zich plots vast wat ik hem amper 10 minuten geleden bij de intake had gezegd. Namelijk dat ik had gedacht hem een volgende keer te zien bij een mogelijke zwangerschap, 't stond vast nog in zijn dossier ook, want zo had ik vorig jaar afscheid van hem genomen.  Ik wou namelijk wel graag een Kind 2. Maar door de capriolen van de Ex, was dat natuurlijk niet meer van toepassing. Misschien nog een geluk, zo net op tijd. Stel je voor. 

Enfin, hij begon snel over iets anders, ik kleedde me gauw weer aan en 5 minuten later zat ik terug in mijn auto. Opgelucht, ik kon er weer tegen voor een jaartje (zo op 't eerste zicht, labo remember ?). Maar ook een beetje opgelaten. Schone fabriek met high-tech-apparatuur, maar in tijden van crisis geen bestellingen. Maar ach, lang duurde dat gevoel niet, dat zijn hormonale kwesties hé, even snel over als het gekomen is. Ik ben blij dat ik geen baby te verzorgen heb op m'n eentje, want makkelijk is anders. En aangezien mijn apparatuur nog in blakende staat verkeert, kan het leven nog leuke dingen uit de spreekwoordelijke hoed toveren. En als dat niet zo is, dan is het ook allemaal goed. Want ik snelde terug naar huis, naar Kind 1, waarop ik vooralsnog al mijn moederlijke liefde en zorg kan bolwerken. En daar ben ik zielsgelukkig mee.