Zotjes

Ik vermoed dat ik die blogtitel nog wel vaker zal bezigen. En voor de goede orde, 't is niet dat ik er hier een onderwijs-dinges-blog van wil maken, kwestie van niet iedere toevallige passant weg te jagen :-) Maar ! Maar, ik heb dat spel hier wel op de wereld geholpen om af en toe eens mijn gedacht te zeggen. Netjes anoniem, zoals de ethiek het gaarne wil. En elke overeenkomst met bestaande personen en/of situaties is volledig toevallig en ik ben niet aansprakelijk en al hé. De kleine lettertjes, daar moet ik nog eens werk van maken, bedenk ik net.

Enfin, wat ik zeggen wou. Dat ik middels den job heel wat mensen ontmoet en naast collega's, zijn dat natuurlijk vooral de ouders. De ouders. Een soort apart en ik kan het weten, want ik ben er zelf één. Je hebt ze in alle soorten en maten en meestal kan ik het er goed mee vinden. Ik ben geen moeilijke. 

Maar je hebt er ook  hors catégorie. Het Leven Zoals Het Is, er zou een ferme schep geld mee te verdienen zijn als het in een serie gegoten werd. Maar ja, dat beroepsgeheim natuurlijk. Nu, over dingen die binnen dat beroepsgeheim vallen, zou ik hier nooit met een woord reppen, laat dat duidelijk zijn. Als ik hier al eens wat in de groep gooi, dan zijn dat de zottigheden die dergelijk figuren aan de schoolpoort, zijnde compleet in het openbaar, aan de mensheid cadeau doen. 

Dus (want die inleiding begint hier geweldig uit de hand te lopen), picture this : moeder X. Ik zou al boeken over haar kunnen schrijven, want ik heb momenteel al haar derde koter in de klas. De geestigheden hebben zich de voorbije jaren in een sneltempo tot een soap aan elkaar geregen. We staan aan de schoolpoort en ik informeer mij vriendelijk naar haar toestand. Ze is namelijk 6 maanden zwanger van nummer 4. Heuglijk zou het kunnen zijn, maar dat is het niet en dat zijn haar eigen woorden, niet de mijne (voor alle duidelijkheid).

Een greep uit haar eigen omschrijvingen : " 't is een wreed accident, juffrouw. Ik ben er niet content mee, madam. Maar wat moet ik ermee doen, 't gaat komen hé, awel ja, dat het dan maar komt hé ! "

Dus ik vraag nog eens vriendelijk of alles wel goed met haar gaat, want ze kan amper nog uit de voeten. 

(het sappige accent bedenk je er zelf maar bij)

Moeder X : "Goed goed, ik heb al 5 cm opening hé !!" (met blije blik)

Ik kijk verschrikt en vraag nog eens hoeveel weken ver ze ook alweer is ? Want het leek me nog wat vroeg . 

Moeder X (trots) : "Ja, ben net geen 7 maanden ver hé, nu 28 weken, dus dat is schoon hé !"

Ik vraag haar of dat niet te vroeg is, wat de dokter daarvan zegt en of ze niet plat zou moeten gaan liggen ? (28 weken ?? net binnen de levensvatbaarheidsgrens ??)

Moeder X : "Ja, dat zegt dien doktoor ook hele dagen, maar ja, ze hebben makkelijk praten, ik heb al drie kinders zenne, ik heb geen tijd om plat te gaan liggen". 

Ik zou dat kunnen verstaan, maar de jongste is al 8 en ze zijn  hele dagen naar school, zij werkt niet en haar ma doet het halve huishouden. En wat dan nog, wij zouden op 28 weken  in haar toestand wellicht de kliniek binnengaan, onze benen in een driedubbele knoop omhoog leggen en bidden tot alle Romeinse goden dat onze baby alstemblieft nog zo lang mogelijk zou mogen blijven zitten. Die gedachte bleek een pareltje voor de spreekwoordelijke zwijnen, want ...

Moeder X : "Ja, 't mag dan komen zie, dat ik er vanaf ben !"

Ik doe nog een laatste poging, voorzichtig wijzend op de extreme vroegte en de risico's, maar daar heeft ze geen oren naar. 

Moeder X : "Ik ga content zijn dat het gepasseerd is, madam, 't is al een goeike, het weegt al (!!) anderhalve kilo, dit zijn de moderne tijden hé, 't moet maar een tijdje in zo'n kastje liggen hé, tot na de feestdagen !"

Waarop ik eens goed slik en oprecht content ben dat het tijd is om naar binnen te gaan. Saved by the bell. Spijtig dat het kind in kwestie er niet zo makkelijk vanaf komt. Je zal daar maar geboren worden.

We krijgen niet allemaal dezelfde start in deze wereld, zoveel is me natuurlijk al jaren duidelijk. Dat we content mogen zijn dat we niet in de woestijn van Ethiopië geboren zijn, of in een malariagebied in gelijk welk derde-wereld-gebied. Maar de vierde wereld is ook niet altijd een pretje, beste mensen. Want die kinders moeten ook groot worden en leren uit het "voorbeeld" van hun ouders. Diezelfde Moeder X probeerde een jaar geleden nog zelfmoord te plegen en 't was de jongste dochter van toen 7 die haar mocht vinden en de ambulance belde. Diezelfde dochter die al jarenlang mag horen "pfff, meisjes zijn lastiger dan jongens, ik was beter gestopt na mijn twee zonen, dan had ik haar niet gehad". Waar ze bijstaat jawel, aan de schoolpoort hoor je de gekste dingen, ik zei het toch ? 

En dan weet ik niet wie beter af is. Het kind zonder eten, maar met liefde, in Afrika of dat arme kind daar in dat Vlaamse dorp. Met eten, maar over de rest zullen we zwijgen. 't Is geen vergelijking, ik weet het, maar de miserie is overal. En dàt leren ze je niet, als je studeert aan die Hogeschool. Alle soorten vakken, maar "Omgaan met Ouders" zou daar dringend aan toegevoegd mogen worden. Al wordt dat wellicht de dikste cursus en een geweldig buisvak.