Laatste dag

Aaaah, de allerlaatste dag van 't jaar. Eentje met mixed feelings. Om wat allemaal geweest is in 2011. Ik had op 1 januari 2011 nooit vermoed wat voor een jaar het zou worden. En het had verrassingen in petto tot de allerlaatste dag. En daar moet ik vandaag een beetje van bekomen. Om morgen met heel veel goeie zin aan dat nieuwe jaar te beginnen ...
Een heel fris en vooral gezond 2012 toegewenst en al de rest komt dan vanzelf wel .

Balans

Zij maakte haar balans op. En dat deed me denken aan de mijne.

De laatste jaren heb ik dat eigenlijk niet gedaan. Niet genoeg gedaan, zo besef ik nu. Terwijl zo'n jaarwisseling daar eigenlijk wel het perfecte moment voor is. Misschien is het omdat 2011 wel één van mijn woeligste jaren ooit was, dat ik er nu wel aan denk.

2011 begon erg gewoontjes, aan de oppervlakte dan. Ik kan me zelfs niet zoveel herinneren van de nieuwjaarsdagen toen. Ik denk dat het toen net wat kabbelde, dat vrij woelige beekje waarin ik toen (achteraf gezien) al aan 't varen was.

2011 was ...het jaar waarin ik besefte dat het over was. Die liefde. Het was een jaar met veel verdriet, hier zijn in een paar maanden meer tranen gevloeid dan ooit. Maar er was ook opluchting. En voldoening, omdat ik wist dat ik alles had gegeven en dat het genoeg was geweest.

En toen begon ik helemaal alleen opnieuw. En ik had daar eigenlijk best zin in, dus dat lukte wonderwel erg goed. 't Is dat een mens goed met zichzelf overeen moet komen hé, dan is 't leven toch een stuk makkelijker. Ik keerde terug naar mijn streek en het was alsof alles beetje bij beetje terug op z'n plaats viel. En toen was ik erg content plots, zo alleen ! Een vreemd, maar fijn gevoel. Het was een rare zomer, maar tegelijk heel leerzaam. Ik wist al dat ik een pak lieve vrienden had, maar dat werd dit jaar minstens nog eens zo hard bevestigd. Dankbaar ben ik daarom, ook om mijn familie. De clichés, maar o-zo-waar ...

En toen naderden de feestdagen en zette ik een kerstboom. En vierde ik een wel héél erg fijne kerst. Net op het moment dat je 't minst verwacht, gebeuren er soms de leukste dingen., zo blijkt nog maar eens :-) Zo op één dag van het nieuwe jaar verwijderd, heb ik wel erg veel zin in 2012. Ik ben nochtans vermoeid (koortsblaasjes jong, schrikwekkend gewoon) en ik zal niet met ontzettend veel energie aan dat nieuwe jaar beginnen. Dringend wat bijrusten is dan ook mijn allereerste goede voornemen voor het nieuwe jaar. Dat en genieten. Genieten. En genieten. 

Laat 2012 maar komen !

Outox

Hoe onnozel is dat nu ?? Daar kan ik me over opwinden en ze maken er nog reclame voor op de radio ook. Het kleinste kind weet toch dat een bepaalde groep mensen zich nu onoverwinnelijk zal wanen, gedaan met kiezen tussen rijden en drinken, juicht allen, er bestaat een wonderdrank ! Gelanceerd door Bart Goor, van een mens met vier kinderen had ik dat nu niet verwacht. Maar er zijn nu eenmaal geen zekerheden in 't leven. Benieuwd of hij nog zo enthousiast is als een dronken bestuurder zijn zoon aanrijdt en zich probeert te verdedigen met het feit dat hij échtig plechtig niet wist dat hij dronken was, want hij had wel acht Outox-drankjes op ! 

*hele diepe zucht*

(en nee, 't is daarvoor niet gemaakt, maar u en ik weten dat een pak mensen dat wél zo zullen opvatten, ge ziet dat van hier)

Music for Life

Toeme, dat gaat weer verslavend werken hé, heel dat Music For Life-circus. Als ik daar begin naar te kijken ... Dat brengt zo het bijna-vakantie-gevoel met zich mee, omdat het al het zoveelste jaar op rij is. Maar 't is wel het laatste jaar en ik ben daar nog nooit geraakt, tot aan dat glazen kot ! Ik weet eigenlijk niet of daar veel te zien valt. Maar voor de sfeer ? Al is het wel ies-bietend-koed. Ach, die muts is erg leuk, die wil ik wel. Maar ja, op een weekdag ? Al is dat met de verschillende locaties  misschien wel te doen . Je ziet, vertwijfeling alom. Kan iemand mij vertellen of dat de moeite is ?

Die oogjes :-)

The morning after

In de serie eindejaarsvraagjes :-) mijn album van het jaar !
Jamie Woon, Mirrorwriting.
En Spirals was al mijn favoriet, maar nu deze morgen helemaal ;-))

Zou dat het zijn ?

Lap, plots valt mijne frank ... zouden die twee kleine schurken die op dat moment bij mij verbleven, iets te maken kunnen hebben met mijn falende I-Mac ??

Body language

Daarom doen ze dat, Matthias :-))

πάντα ῥεῖ

πάντα ῥεῖ (Panta Rhei)

In een ver verleden (eens op tram drie, moet je onder ogen zien dat de middelbare school een ver verleden wordt, zucht) deed ik van Grieks en van Latijn, zes jaar aan een stuk. En ik zou dat subiet opnieuw doen. Niet dat ik met de glimlach de woordjes zat te blokken, ik was eerder de last-minute "stamp-het-er-snel-nog-in"-studente. Vooraf studeren was niet echt aan mij besteed. De middag voor het examen was het dus altijd alle hens aan dek. En kwam ik vaak tot de constatatie dat het er wellicht niet àllemaal zou ingaan. Maar daar had ik dan vaak ook wat geluk. Als ik soms de examenvragen van anderen hoorde ... maar ik trok vaak net dat briefje met de vragen die ik ongeveer wel wist, sjansaar ...

Anyway, ik zou dat dus zo opnieuw doen. Want wiskunde was mijn ding niet  (understatement van het jaar, dit) en hoewel wetenschappen me wel interesseerden, zou de fysica me zo de das omgedaan hebben. Not my cup of tea. Ik heb geen cijferbrein, ik heb een woordbrein. Talen dus. Ik deed wat ik moest doen en ik was content met het resultaat. Vervoegingen, werkwoorden, dat blijft niet allemaal hangen na al die jaren.  De mythes en verhalen wel. En het gevoel. En dat laatste vooral in het Grieks en toen we in 't vijfde filosofie als extra vak kregen, was mijn interesse wel gewekt. Al was dat vooral te danken aan de leerkracht dat jaar : jong, geïnspireerd en best grappig. Naar die gast hebben we geluisterd, dat jaar, toen de natuurfilosofen ter sprake kwamen. 

Dit allemaal eigenlijk maar om te zeggen dat mijn blogachtergrond wel iets betekent. Omdat  iemand me zei dat het "wel schone steentjes waren" :-) Maar ik heb wel iets met steentjes.  Als ik op reis ben, neem ik graag een mooi steentje mee naar huis.  Ik kan het niet laten, vaak liggen er dus steentjes in huis, of in mijn auto. Een behangpapiertje dus, maar het deed me ergens aan denken toen ik het koos.  Panta Rhei dus. Wat zoveel wil zeggen als : "alles stroomt, alles is in beweging".  Het is een beeldspraak van Heraclitus. Hij stelde dat het zoeken naar het duurzame, het onveranderlijke, tevergeefs is. Het is juist het feit dat alles veranderlijk is, waar we zeker kunnen van zijn.   Alles is in voortdurende verandering en alles staat in tegenstelling tot iets anders. Zo is er geen licht zonder duisternis, geen gezondheid zonder ziekte, geen oorlog zonder vrede, geen liefde zonder haat. Deze tegenstellingen leiden tot conflicten waaruit weer nieuwigheden ontstaan. Vooruitgang is slechts mogelijk door dit conflict van tegenstellingen.

Ik herinner me nog hoe de enthousiaste leerkracht ons het beeld van de rivier voorschotelde, de rivier die altijd in beweging is. Je kan wel twee keer in dezelfde rivier willen stappen, maar er zullen altijd steentjes verlegd zijn, de stroom zal altijd anders zijn, nooit twee keer hetzelfde. Dat pakte toen al bij mij, die stelling. Toen probeerde ik dat met mijn 16jarige brein een beetje te snappen. En over 20 jaar denk ik er misschien ook weer anders over, gelooid door de jaren. Maar nu zo, op tram 3, kan ik daar toch al een heel klein beetje  levenservaring aan spiegelen. En vaststellen dat ik het nog altijd een interessante stelling vind. 

Diezelfde Heraclitus beweerde ook dingen waren ik helemaal niets mee heb. Maar dat slaan we over.  Alles is immers veranderlijk. Gelukkig maar, eigenlijk.

 

Melig

Ik ben vandaag al de ganse dag in zo'n melige bui, 't is schandelijk gewoon :-) Ik zing al de hele dag door dit lied, in mijn hoofd welteverstaan, kwestie van de collega's niet al te veel te tergen ...

't Is verdikke die kerstboom die dat in mij naar boven haalt. Denk ik. Ahum :-) Maar goed, hier kan ik dat kwijt gelukkig, want hier zal niemand daar commentaar op hebben. Of daar stekken op geven. Of ermee lachen. Toch ? (duh :-) )
Dankuwel !
PS En nu u uitgelachen bent, zal ik zelfs meer zeggen : ik heb me net die kerstcd besteld bij bol.com en dat durf ik zomaar toegeven, voor gans Bloggend euh ... Vlaanderen ! En gij nu :-)

Google Streetview

Zalig filmpke.
Maar ik krijg er vreselijk veel heimwee van, naar mijn I-Mac, die schoon op mijn bureau staat te blinken, maar waar ik momenteel niets mee kan doen *boehoeee* wegens een probleem waar niemand de oplossing voor vindt ! Zucht.

Address Is Approximate from The Theory on Vimeo.

Act real cute and they'll give us treats :-)

Shadayim !

Er is weer zo weinig op de lichtbak te zien. 't Is te zeggen, er is veel te zien, maar weinig dat ik volg. Niet dat ik persé vanalles wil zien. Maar na een lange werkdag en de avondspits, kan het zalig zijn om even lekker onderuit te zakken en iets leuk te zien. 't Is een beetje typisch voor de feestdagen, herhalingen en eindejaarsconférenes (die moesten bij wet verboden zijn, bah). Ik moest maar eens tussen de dvd's gaan snuisteren. Ik ben begonnen met Desperate Housewives, de eerste drie seizoenen geleend en het smaakt wel naar meer. Misschien eens tot bij de bib gaan voor 't vervolg. Of hier thuis eens een re-run doen, van Coupling bijvoorbeeld. Zalige serie ! Ik heb de vier seizoenen in mijn kast.  't Probleem is, als ik daar aan begin, dan kan ik niet stoppen, ik denk telkens "na deze ga ik écht slapen" en natuurlijk mislukt dat plan, tot 4 toe op een avond. Met kleine oogjes the day after. 't Moet maar zo goed niet zijn. Ik vind Jeff hilarisch :-)  Shadayim ! Toen lag ik strijk :-)

Als je mij dus één dezer dagen tegenkomt met grote wallen, dan weet je waarom :-)

Lumière

In Brugge is er zo'n schone cinema. Niet die Kinepolis, al ga ik daar met gelegenheid ook eens film kijken, ik heb daar niets op tegen. Maar voor de andere film heb je in Brugge de Lumière. Ik kom daar graag. En dat zat ik vanmiddag te bedenken, dat het alweer een hele tijd geleden is. Vorig jaar zag ik er onder andere het prachtige "La tête en friche" met Depardieu (ik ben fan), de conversaties van Germain en Margueritte in het park, zalig :-)  Ik kies daar vaak voor Franse films eigenlijk, daar gaat een fijne, intieme sfeer van uit. En die films passen alleen maar daar, in de rode zaal, of de blauwe, of de heel gezellig kleine groene. Nu draaien ze er "Mon Pire Cauchemar", met Benoît Poelvoorde, die moest ik maar eens op mijn to-do-lijstje zetten voor de komende weken. Strak plan.

Aaah en die muziek ...

Eindelijk

Hij staat ! En ik zit er neffenst. Content te wezen :-)

Ja, ik heb dat graag, zo nen boom in mijn kot. Dat ruikt zo lekker ! En ja, ge ziet het goed, er staan zelfs van die huisjes onder en al. En neen, ik schaam mij daar niet voor, ik geniet daar geweldig van. Van dat en van al die kaarsjes in huis. Al dat gezaag van "ik word depri van die donkere dagen", dat is aan mij niet besteed. We hebben de seizoenen nodig en de donkere dagen hebben ook hun charme. 

Het enige waar ik me wel een beetje voor schaam ... ik heb een open haard, maar ik durf hem niet aan te steken *bloos*. Qua vuur zijn kaarsjes het verste dat ik durf gaan. Zeker weten dat ik in een vorig leven op de brandstapel tot as verging. Of zoiets. Maar allé, ik heb er een grote kandelaar in gezet, 't is ook al iets. 

Nu nog cadeautjes zoeken. En misschien een mansmens om mijn vuur aan te steken :-)

Cinqueterre

Daar wil ik graag eens gaan wandelen.

Ik heb al vele plekjes van Frankrijk gezien, stak al eens een grote Oceaan over (jammer genoeg nog maar één keertje) en ging links en rechts in Europa kijken. Maar de sfeer van Italië vind ik voorlopig onovertroffen . Misschien omdat ik er als kind al was. Mijn papa spreekt Italiaans (geleerd, niet zijn moedertaal) en heeft er ondertussen goeie vrienden, echte Italianen, die een zalige wijnboerderij hebben, boven op een Toscaanse berg. Daar ben ik al verschillende keren geweest en man man, dat is daar zàlig. Ze verhuren er drie kleine gastenverblijven, achter hun eigen huis,  tussen de wijnranken, geen Belg (of Hollander) te bespeuren. Een goed boek, een lekker glas wijn, een duikje in het zwembad. En dan af en toe eens van de berg af komen om  in Siena, Firenze, San Gimignano te gaan wandelen ... verdikke, ik wil mijn koffer pakken ...

Maar er zijn nog vele stukjes Italië die ik wil zien. Waaronder dus Cinqueterre, een stukje Werelderfgoed, langs de Ligurische kust. Iets voor op mijn to-see-lijstje. In afwachting van nieuwe zomers, droom ik hier thuis wel een beetje weg bij de peecee ...

Lummelen

Ik bedacht zonet dat ik geweldig veel zin had in een dagje lummelen. 't Is geen optie voor vandaag, in 't onderwijs kan je geen dagje congé pakken. Hoor je me niet over klagen, we hebben congédagen genoeg. Lummelen kan ik vanavond nog. Dat bracht me bij feit dat ik mensen ken die dat niet kunnen. Lummelen, bedoel ik. En daar snap ik dus echt niets van. Die mensen zeggen dan : ik kan niet stilzitten jong, zo niéts doen, dat is niets voor mij ! En dan moéten ze vanalles doen, ze zijn constant in beweging, ze zijn drukdrukdruk. Ik heb ook van die congédagen, die lekker goed gevuld zijn. En van die dagen dat ik met veel energie zin heb in een plezante uitstap, ik vul makkelijk à l'improviste mijn auto om dan gewoon  op dat Noord-Franse strandje te gaan wandelen, waar niemand je kent en waar je nog écht kan uitwaaien, zonder te struikelen over buildings. Of hey, een dag pretpark met het Kind, eens in the mood, ga ik lekker een dagje door. De voorbije zomer heb ik  drie weken aan één stuk geschilderd in mijn nieuwe stek, ik wil gezellig wonen, dan heb ik daar best wat werk voor over. Maar ongestoord kunnen lummelen, dat is voor mij toch minstens even belangrijk. Zo van die dagen dat je gewoon .. ja, lummelt. Zalig. En dat is niet niets doen, dat is lummelen. Ze zouden er toch verdikke geen werkwoord voor uitgevonden hebben anders. Lanterfanten. Ik ben fan. Brengt me bij een ander werkwoord : zich vervelen. Weet u wat dat is ? Ik niet, ik heb daar nooit last van.

Home

Ik kan gerust elders wonen. Heb dat ook al gedaan. Ik pas me makkelijk aan. 

Maar thuis blijft thuis. En dat is toch daar. Daarom vind ik het eigenlijk wel fijn dat ik sedert een half jaar terug op 5 minuutjes van 't stad woon.
Brugge en ik, wij weten wat we aan elkaar hebben.

Eerste aanleg

En toen kreeg zij een brief van de rechtbank. 

't Is dat ik dat van mijn leven nog niet heb meegemaakt (ik ben van het type dat zelfs niet graag een parkeerboete lang laat liggen, een watje, I know) dus dat het wat vreemd aanvoelt allemaal. Want ja, wij waren getrouwd. En met volle goesting, ik had me toen echt geen voorstelling kunnen maken van de huidige situatie. Anders zou een mens niet trouwen natuurlijk. En het was zéker niet wat ik in gedachten had toen ik een kind op de wereld zette. Maar het is nu wat het is. En ik heb dat aanvaard, dat is belangrijk, denk ik. Ik ben nogal van de positieve dingen en al. Vooruit, met opgeheven hoofd ! Zo die dinges.

Enfin, het is natuurlijk een proces, van loslaten en zo. Er bestaan veel soorten beschrijvingen van, en meningen over en manieren om ertegenaan te kijken.  Veel theorieën, maar iedereen doet het toch op zijn eigen manier. Maar ik kijk dus vooruit. Ik ben 33 zeg, 't zou al te gek zijn om te denken dat het allemaal de moeite niet is.  Ik ben nog piep (ahum) ! The best is yet to come !! Wat ik volledig zie zitten, want ik heb al veel leutigs gehad, dus laat maar komen. 

Maar er moeten dus wel een aantal zaken officieel geregeld worden, zoals dat hoort.En alles ligt al netjes vast, zonder dat daar een verkeerd woord over viel. Voorbeeldige echt-scheiders, wij, dat wel. De rechtbank moet dat nu bekrachtigen. En zoals dat gaat met de rechtbank, duurt dat vreselijk lang allemaal. Maar nu kreeg ik eindelijk dat aangetekend schrijven. En beeldde ik me in dat de man van het postkantoor mij scheef bekeek, omdat het een enge bruine omslag was, waar "rechtbank van eerste aanleg" op gedrukt stond. Ik zie er wel tegenop, eerlijk gezegd. Maar goed, het moet gebeuren. Volgende week woensdag, eerste verschijning. Vreemd. Maar alweer een stap vooruit, zullen we maar denken.