Lummelen

Ik bedacht zonet dat ik geweldig veel zin had in een dagje lummelen. 't Is geen optie voor vandaag, in 't onderwijs kan je geen dagje congé pakken. Hoor je me niet over klagen, we hebben congédagen genoeg. Lummelen kan ik vanavond nog. Dat bracht me bij feit dat ik mensen ken die dat niet kunnen. Lummelen, bedoel ik. En daar snap ik dus echt niets van. Die mensen zeggen dan : ik kan niet stilzitten jong, zo niéts doen, dat is niets voor mij ! En dan moéten ze vanalles doen, ze zijn constant in beweging, ze zijn drukdrukdruk. Ik heb ook van die congédagen, die lekker goed gevuld zijn. En van die dagen dat ik met veel energie zin heb in een plezante uitstap, ik vul makkelijk à l'improviste mijn auto om dan gewoon  op dat Noord-Franse strandje te gaan wandelen, waar niemand je kent en waar je nog écht kan uitwaaien, zonder te struikelen over buildings. Of hey, een dag pretpark met het Kind, eens in the mood, ga ik lekker een dagje door. De voorbije zomer heb ik  drie weken aan één stuk geschilderd in mijn nieuwe stek, ik wil gezellig wonen, dan heb ik daar best wat werk voor over. Maar ongestoord kunnen lummelen, dat is voor mij toch minstens even belangrijk. Zo van die dagen dat je gewoon .. ja, lummelt. Zalig. En dat is niet niets doen, dat is lummelen. Ze zouden er toch verdikke geen werkwoord voor uitgevonden hebben anders. Lanterfanten. Ik ben fan. Brengt me bij een ander werkwoord : zich vervelen. Weet u wat dat is ? Ik niet, ik heb daar nooit last van.