Laatste dag

Aaaah, de allerlaatste dag van 't jaar. Eentje met mixed feelings. Om wat allemaal geweest is in 2011. Ik had op 1 januari 2011 nooit vermoed wat voor een jaar het zou worden. En het had verrassingen in petto tot de allerlaatste dag. En daar moet ik vandaag een beetje van bekomen. Om morgen met heel veel goeie zin aan dat nieuwe jaar te beginnen ...
Een heel fris en vooral gezond 2012 toegewenst en al de rest komt dan vanzelf wel .

Balans

Zij maakte haar balans op. En dat deed me denken aan de mijne.

De laatste jaren heb ik dat eigenlijk niet gedaan. Niet genoeg gedaan, zo besef ik nu. Terwijl zo'n jaarwisseling daar eigenlijk wel het perfecte moment voor is. Misschien is het omdat 2011 wel één van mijn woeligste jaren ooit was, dat ik er nu wel aan denk.

2011 begon erg gewoontjes, aan de oppervlakte dan. Ik kan me zelfs niet zoveel herinneren van de nieuwjaarsdagen toen. Ik denk dat het toen net wat kabbelde, dat vrij woelige beekje waarin ik toen (achteraf gezien) al aan 't varen was.

2011 was ...het jaar waarin ik besefte dat het over was. Die liefde. Het was een jaar met veel verdriet, hier zijn in een paar maanden meer tranen gevloeid dan ooit. Maar er was ook opluchting. En voldoening, omdat ik wist dat ik alles had gegeven en dat het genoeg was geweest.

En toen begon ik helemaal alleen opnieuw. En ik had daar eigenlijk best zin in, dus dat lukte wonderwel erg goed. 't Is dat een mens goed met zichzelf overeen moet komen hé, dan is 't leven toch een stuk makkelijker. Ik keerde terug naar mijn streek en het was alsof alles beetje bij beetje terug op z'n plaats viel. En toen was ik erg content plots, zo alleen ! Een vreemd, maar fijn gevoel. Het was een rare zomer, maar tegelijk heel leerzaam. Ik wist al dat ik een pak lieve vrienden had, maar dat werd dit jaar minstens nog eens zo hard bevestigd. Dankbaar ben ik daarom, ook om mijn familie. De clichés, maar o-zo-waar ...

En toen naderden de feestdagen en zette ik een kerstboom. En vierde ik een wel héél erg fijne kerst. Net op het moment dat je 't minst verwacht, gebeuren er soms de leukste dingen., zo blijkt nog maar eens :-) Zo op één dag van het nieuwe jaar verwijderd, heb ik wel erg veel zin in 2012. Ik ben nochtans vermoeid (koortsblaasjes jong, schrikwekkend gewoon) en ik zal niet met ontzettend veel energie aan dat nieuwe jaar beginnen. Dringend wat bijrusten is dan ook mijn allereerste goede voornemen voor het nieuwe jaar. Dat en genieten. Genieten. En genieten. 

Laat 2012 maar komen !

Outox

Hoe onnozel is dat nu ?? Daar kan ik me over opwinden en ze maken er nog reclame voor op de radio ook. Het kleinste kind weet toch dat een bepaalde groep mensen zich nu onoverwinnelijk zal wanen, gedaan met kiezen tussen rijden en drinken, juicht allen, er bestaat een wonderdrank ! Gelanceerd door Bart Goor, van een mens met vier kinderen had ik dat nu niet verwacht. Maar er zijn nu eenmaal geen zekerheden in 't leven. Benieuwd of hij nog zo enthousiast is als een dronken bestuurder zijn zoon aanrijdt en zich probeert te verdedigen met het feit dat hij échtig plechtig niet wist dat hij dronken was, want hij had wel acht Outox-drankjes op ! 

*hele diepe zucht*

(en nee, 't is daarvoor niet gemaakt, maar u en ik weten dat een pak mensen dat wél zo zullen opvatten, ge ziet dat van hier)

Music for Life

Toeme, dat gaat weer verslavend werken hé, heel dat Music For Life-circus. Als ik daar begin naar te kijken ... Dat brengt zo het bijna-vakantie-gevoel met zich mee, omdat het al het zoveelste jaar op rij is. Maar 't is wel het laatste jaar en ik ben daar nog nooit geraakt, tot aan dat glazen kot ! Ik weet eigenlijk niet of daar veel te zien valt. Maar voor de sfeer ? Al is het wel ies-bietend-koed. Ach, die muts is erg leuk, die wil ik wel. Maar ja, op een weekdag ? Al is dat met de verschillende locaties  misschien wel te doen . Je ziet, vertwijfeling alom. Kan iemand mij vertellen of dat de moeite is ?

Die oogjes :-)

The morning after

In de serie eindejaarsvraagjes :-) mijn album van het jaar !
Jamie Woon, Mirrorwriting.
En Spirals was al mijn favoriet, maar nu deze morgen helemaal ;-))

Zou dat het zijn ?

Lap, plots valt mijne frank ... zouden die twee kleine schurken die op dat moment bij mij verbleven, iets te maken kunnen hebben met mijn falende I-Mac ??

Body language

Daarom doen ze dat, Matthias :-))

πάντα ῥεῖ

πάντα ῥεῖ (Panta Rhei)

In een ver verleden (eens op tram drie, moet je onder ogen zien dat de middelbare school een ver verleden wordt, zucht) deed ik van Grieks en van Latijn, zes jaar aan een stuk. En ik zou dat subiet opnieuw doen. Niet dat ik met de glimlach de woordjes zat te blokken, ik was eerder de last-minute "stamp-het-er-snel-nog-in"-studente. Vooraf studeren was niet echt aan mij besteed. De middag voor het examen was het dus altijd alle hens aan dek. En kwam ik vaak tot de constatatie dat het er wellicht niet àllemaal zou ingaan. Maar daar had ik dan vaak ook wat geluk. Als ik soms de examenvragen van anderen hoorde ... maar ik trok vaak net dat briefje met de vragen die ik ongeveer wel wist, sjansaar ...

Anyway, ik zou dat dus zo opnieuw doen. Want wiskunde was mijn ding niet  (understatement van het jaar, dit) en hoewel wetenschappen me wel interesseerden, zou de fysica me zo de das omgedaan hebben. Not my cup of tea. Ik heb geen cijferbrein, ik heb een woordbrein. Talen dus. Ik deed wat ik moest doen en ik was content met het resultaat. Vervoegingen, werkwoorden, dat blijft niet allemaal hangen na al die jaren.  De mythes en verhalen wel. En het gevoel. En dat laatste vooral in het Grieks en toen we in 't vijfde filosofie als extra vak kregen, was mijn interesse wel gewekt. Al was dat vooral te danken aan de leerkracht dat jaar : jong, geïnspireerd en best grappig. Naar die gast hebben we geluisterd, dat jaar, toen de natuurfilosofen ter sprake kwamen. 

Dit allemaal eigenlijk maar om te zeggen dat mijn blogachtergrond wel iets betekent. Omdat  iemand me zei dat het "wel schone steentjes waren" :-) Maar ik heb wel iets met steentjes.  Als ik op reis ben, neem ik graag een mooi steentje mee naar huis.  Ik kan het niet laten, vaak liggen er dus steentjes in huis, of in mijn auto. Een behangpapiertje dus, maar het deed me ergens aan denken toen ik het koos.  Panta Rhei dus. Wat zoveel wil zeggen als : "alles stroomt, alles is in beweging".  Het is een beeldspraak van Heraclitus. Hij stelde dat het zoeken naar het duurzame, het onveranderlijke, tevergeefs is. Het is juist het feit dat alles veranderlijk is, waar we zeker kunnen van zijn.   Alles is in voortdurende verandering en alles staat in tegenstelling tot iets anders. Zo is er geen licht zonder duisternis, geen gezondheid zonder ziekte, geen oorlog zonder vrede, geen liefde zonder haat. Deze tegenstellingen leiden tot conflicten waaruit weer nieuwigheden ontstaan. Vooruitgang is slechts mogelijk door dit conflict van tegenstellingen.

Ik herinner me nog hoe de enthousiaste leerkracht ons het beeld van de rivier voorschotelde, de rivier die altijd in beweging is. Je kan wel twee keer in dezelfde rivier willen stappen, maar er zullen altijd steentjes verlegd zijn, de stroom zal altijd anders zijn, nooit twee keer hetzelfde. Dat pakte toen al bij mij, die stelling. Toen probeerde ik dat met mijn 16jarige brein een beetje te snappen. En over 20 jaar denk ik er misschien ook weer anders over, gelooid door de jaren. Maar nu zo, op tram 3, kan ik daar toch al een heel klein beetje  levenservaring aan spiegelen. En vaststellen dat ik het nog altijd een interessante stelling vind. 

Diezelfde Heraclitus beweerde ook dingen waren ik helemaal niets mee heb. Maar dat slaan we over.  Alles is immers veranderlijk. Gelukkig maar, eigenlijk.

 

Melig

Ik ben vandaag al de ganse dag in zo'n melige bui, 't is schandelijk gewoon :-) Ik zing al de hele dag door dit lied, in mijn hoofd welteverstaan, kwestie van de collega's niet al te veel te tergen ...

't Is verdikke die kerstboom die dat in mij naar boven haalt. Denk ik. Ahum :-) Maar goed, hier kan ik dat kwijt gelukkig, want hier zal niemand daar commentaar op hebben. Of daar stekken op geven. Of ermee lachen. Toch ? (duh :-) )
Dankuwel !
PS En nu u uitgelachen bent, zal ik zelfs meer zeggen : ik heb me net die kerstcd besteld bij bol.com en dat durf ik zomaar toegeven, voor gans Bloggend euh ... Vlaanderen ! En gij nu :-)

Google Streetview

Zalig filmpke.
Maar ik krijg er vreselijk veel heimwee van, naar mijn I-Mac, die schoon op mijn bureau staat te blinken, maar waar ik momenteel niets mee kan doen *boehoeee* wegens een probleem waar niemand de oplossing voor vindt ! Zucht.

Address Is Approximate from The Theory on Vimeo.

Act real cute and they'll give us treats :-)

Shadayim !

Er is weer zo weinig op de lichtbak te zien. 't Is te zeggen, er is veel te zien, maar weinig dat ik volg. Niet dat ik persé vanalles wil zien. Maar na een lange werkdag en de avondspits, kan het zalig zijn om even lekker onderuit te zakken en iets leuk te zien. 't Is een beetje typisch voor de feestdagen, herhalingen en eindejaarsconférenes (die moesten bij wet verboden zijn, bah). Ik moest maar eens tussen de dvd's gaan snuisteren. Ik ben begonnen met Desperate Housewives, de eerste drie seizoenen geleend en het smaakt wel naar meer. Misschien eens tot bij de bib gaan voor 't vervolg. Of hier thuis eens een re-run doen, van Coupling bijvoorbeeld. Zalige serie ! Ik heb de vier seizoenen in mijn kast.  't Probleem is, als ik daar aan begin, dan kan ik niet stoppen, ik denk telkens "na deze ga ik écht slapen" en natuurlijk mislukt dat plan, tot 4 toe op een avond. Met kleine oogjes the day after. 't Moet maar zo goed niet zijn. Ik vind Jeff hilarisch :-)  Shadayim ! Toen lag ik strijk :-)

Als je mij dus één dezer dagen tegenkomt met grote wallen, dan weet je waarom :-)

Lumière

In Brugge is er zo'n schone cinema. Niet die Kinepolis, al ga ik daar met gelegenheid ook eens film kijken, ik heb daar niets op tegen. Maar voor de andere film heb je in Brugge de Lumière. Ik kom daar graag. En dat zat ik vanmiddag te bedenken, dat het alweer een hele tijd geleden is. Vorig jaar zag ik er onder andere het prachtige "La tête en friche" met Depardieu (ik ben fan), de conversaties van Germain en Margueritte in het park, zalig :-)  Ik kies daar vaak voor Franse films eigenlijk, daar gaat een fijne, intieme sfeer van uit. En die films passen alleen maar daar, in de rode zaal, of de blauwe, of de heel gezellig kleine groene. Nu draaien ze er "Mon Pire Cauchemar", met Benoît Poelvoorde, die moest ik maar eens op mijn to-do-lijstje zetten voor de komende weken. Strak plan.

Aaah en die muziek ...

Eindelijk

Hij staat ! En ik zit er neffenst. Content te wezen :-)

Ja, ik heb dat graag, zo nen boom in mijn kot. Dat ruikt zo lekker ! En ja, ge ziet het goed, er staan zelfs van die huisjes onder en al. En neen, ik schaam mij daar niet voor, ik geniet daar geweldig van. Van dat en van al die kaarsjes in huis. Al dat gezaag van "ik word depri van die donkere dagen", dat is aan mij niet besteed. We hebben de seizoenen nodig en de donkere dagen hebben ook hun charme. 

Het enige waar ik me wel een beetje voor schaam ... ik heb een open haard, maar ik durf hem niet aan te steken *bloos*. Qua vuur zijn kaarsjes het verste dat ik durf gaan. Zeker weten dat ik in een vorig leven op de brandstapel tot as verging. Of zoiets. Maar allé, ik heb er een grote kandelaar in gezet, 't is ook al iets. 

Nu nog cadeautjes zoeken. En misschien een mansmens om mijn vuur aan te steken :-)

Cinqueterre

Daar wil ik graag eens gaan wandelen.

Ik heb al vele plekjes van Frankrijk gezien, stak al eens een grote Oceaan over (jammer genoeg nog maar één keertje) en ging links en rechts in Europa kijken. Maar de sfeer van Italië vind ik voorlopig onovertroffen . Misschien omdat ik er als kind al was. Mijn papa spreekt Italiaans (geleerd, niet zijn moedertaal) en heeft er ondertussen goeie vrienden, echte Italianen, die een zalige wijnboerderij hebben, boven op een Toscaanse berg. Daar ben ik al verschillende keren geweest en man man, dat is daar zàlig. Ze verhuren er drie kleine gastenverblijven, achter hun eigen huis,  tussen de wijnranken, geen Belg (of Hollander) te bespeuren. Een goed boek, een lekker glas wijn, een duikje in het zwembad. En dan af en toe eens van de berg af komen om  in Siena, Firenze, San Gimignano te gaan wandelen ... verdikke, ik wil mijn koffer pakken ...

Maar er zijn nog vele stukjes Italië die ik wil zien. Waaronder dus Cinqueterre, een stukje Werelderfgoed, langs de Ligurische kust. Iets voor op mijn to-see-lijstje. In afwachting van nieuwe zomers, droom ik hier thuis wel een beetje weg bij de peecee ...

Lummelen

Ik bedacht zonet dat ik geweldig veel zin had in een dagje lummelen. 't Is geen optie voor vandaag, in 't onderwijs kan je geen dagje congé pakken. Hoor je me niet over klagen, we hebben congédagen genoeg. Lummelen kan ik vanavond nog. Dat bracht me bij feit dat ik mensen ken die dat niet kunnen. Lummelen, bedoel ik. En daar snap ik dus echt niets van. Die mensen zeggen dan : ik kan niet stilzitten jong, zo niéts doen, dat is niets voor mij ! En dan moéten ze vanalles doen, ze zijn constant in beweging, ze zijn drukdrukdruk. Ik heb ook van die congédagen, die lekker goed gevuld zijn. En van die dagen dat ik met veel energie zin heb in een plezante uitstap, ik vul makkelijk à l'improviste mijn auto om dan gewoon  op dat Noord-Franse strandje te gaan wandelen, waar niemand je kent en waar je nog écht kan uitwaaien, zonder te struikelen over buildings. Of hey, een dag pretpark met het Kind, eens in the mood, ga ik lekker een dagje door. De voorbije zomer heb ik  drie weken aan één stuk geschilderd in mijn nieuwe stek, ik wil gezellig wonen, dan heb ik daar best wat werk voor over. Maar ongestoord kunnen lummelen, dat is voor mij toch minstens even belangrijk. Zo van die dagen dat je gewoon .. ja, lummelt. Zalig. En dat is niet niets doen, dat is lummelen. Ze zouden er toch verdikke geen werkwoord voor uitgevonden hebben anders. Lanterfanten. Ik ben fan. Brengt me bij een ander werkwoord : zich vervelen. Weet u wat dat is ? Ik niet, ik heb daar nooit last van.

Home

Ik kan gerust elders wonen. Heb dat ook al gedaan. Ik pas me makkelijk aan. 

Maar thuis blijft thuis. En dat is toch daar. Daarom vind ik het eigenlijk wel fijn dat ik sedert een half jaar terug op 5 minuutjes van 't stad woon.
Brugge en ik, wij weten wat we aan elkaar hebben.

Eerste aanleg

En toen kreeg zij een brief van de rechtbank. 

't Is dat ik dat van mijn leven nog niet heb meegemaakt (ik ben van het type dat zelfs niet graag een parkeerboete lang laat liggen, een watje, I know) dus dat het wat vreemd aanvoelt allemaal. Want ja, wij waren getrouwd. En met volle goesting, ik had me toen echt geen voorstelling kunnen maken van de huidige situatie. Anders zou een mens niet trouwen natuurlijk. En het was zéker niet wat ik in gedachten had toen ik een kind op de wereld zette. Maar het is nu wat het is. En ik heb dat aanvaard, dat is belangrijk, denk ik. Ik ben nogal van de positieve dingen en al. Vooruit, met opgeheven hoofd ! Zo die dinges.

Enfin, het is natuurlijk een proces, van loslaten en zo. Er bestaan veel soorten beschrijvingen van, en meningen over en manieren om ertegenaan te kijken.  Veel theorieën, maar iedereen doet het toch op zijn eigen manier. Maar ik kijk dus vooruit. Ik ben 33 zeg, 't zou al te gek zijn om te denken dat het allemaal de moeite niet is.  Ik ben nog piep (ahum) ! The best is yet to come !! Wat ik volledig zie zitten, want ik heb al veel leutigs gehad, dus laat maar komen. 

Maar er moeten dus wel een aantal zaken officieel geregeld worden, zoals dat hoort.En alles ligt al netjes vast, zonder dat daar een verkeerd woord over viel. Voorbeeldige echt-scheiders, wij, dat wel. De rechtbank moet dat nu bekrachtigen. En zoals dat gaat met de rechtbank, duurt dat vreselijk lang allemaal. Maar nu kreeg ik eindelijk dat aangetekend schrijven. En beeldde ik me in dat de man van het postkantoor mij scheef bekeek, omdat het een enge bruine omslag was, waar "rechtbank van eerste aanleg" op gedrukt stond. Ik zie er wel tegenop, eerlijk gezegd. Maar goed, het moet gebeuren. Volgende week woensdag, eerste verschijning. Vreemd. Maar alweer een stap vooruit, zullen we maar denken.

Oud

Het is al erg laat en ik was niet meer van plan om nog iets te schrijven. Maar ik kreeg net nog een telefoontje, dat me raakte en dan moet het er nog even uit voor ik ga slapen. Daarvoor heb ik deze plek immers gemaakt.

Het was de Ex die belde. En voor de goede orde, dat was niet wat me raakte, wij zijn twee verstandige (ahum), volwassen mensen, het mag dan wel niet meer marcheren als koppel, we doen het nog wel goed als vrienden slash ouders. Even wennen in het begin is dat, maar het leven is al lastig genoeg. Hoera voor goede verstandhoudingen.  Het is dat u het weet.

Enfin, hij belde dus, zijn grootmoeder ligt wellicht op sterven. Wat een uitdrukking is dat toch. En ja, wellicht, want het is moeilijk te zeggen. En daar ben ik dus serieus door geraakt. Ik mis mijn schoonfamilie niet (andere levensstijl, vreemde karakters), maar haar mis ik wel. Zo'n lief, oud vrouwtje, precies gelijk in de filmpjes, ik kan het niet anders uitleggen. Helemaal alleen in een klein, oud huisje. Daar waar de koffie altijd klaar staat, waar de kachel altijd brandt en waar ze altijd doodcontent zijn om je te zien. Daar waar ze niet zeuren en klagen, maar gewoon blij zijn dat je er bent. Daar waar je jezelf mag zijn, eventjes in alle rust. Daar waar jouw bezoek het hoogtepunt van de week is. Daar ja, zou u er ook niet graag zijn ? Ik was daar graag. En veel. Gelukkig.

Maar nu dus niet meer. En zij ook niet, want ze ligt al twee maanden in het ziekenhuis. Kleine mankementen door de leeftijd, veel complicaties. En angst. Ze was zo bang om naar het ziekenhuis te moeten gaan. Ze was zo graag in haar kleine huisje gestorven, wanneer het haar tijd was, zoals ze zelf altijd zei. Verdomme, nu spreek ik al in de verleden tijd en dat mag niet. Ze is er nog. Maar hoe lang nog ? Daar begint de miserie, het ziekenhuis, daar waar je hoopt dat je in de beste handen bent. En realistisch gezien is dat ook zo, dat weet ik natuurlijk ook. Maar zoals zij daar nu is ... dan weet ik het toch eventjes niet meer. We willen allemaal oud worden, we zouden daar allemaal voor tekenen, voor die oude dag zonder kankers en andere grote monsters. Maar als je het dan van dichtbij ziet, dan weet je het toch eventjes niet zo goed meer. Ze ligt daar en de dokters weten ook niet zo goed wat ze ermee aanmoeten. Wat ik best snap. Maar dan zitten we in die mooie Westerse wereld, waar alles zo goed geregeld is. Maar waar ook de grootste taboes in stand worden gehouden door vierhondervijvenzeventig regels en wetten. Eén grote, grijze zone, die niemand durft te betreden. De dokters durven zich niet meer uitspreken. Net als je een duidelijk standpunt nodig hebt, komt dat er niet. Niemand die zegt dat ze alles aan 't proberen zijn om haar erdoor te krijgen (en ook niets dat daar echt op wijst, nog geen infuus te zien ...). Maar ook niemand die zegt dat het haar tijd is, dat ze het vanuit hun professioneel oogpunt tijd vinden om haar te laten gaan. Nee, want zij vinden dat er niets bijzonders aan de hand is, geen paniek mensen. Maar ze glijdt gewoon weg, dat ziet iedereen. Amper nog bij bewustzijn vandaag. Gelukkig was de Ex net op tijd, om haar nog één keer te zeggen dat we haar graag zien. En ze heeft nog geantwoord, om vervolgens in een onrustige slaaptoestand weg te glijden ... 

Dus kijkt iedereen naar elkaar : wat nu ? Niemand die het antwoord weet. Waardoor je ook echt niet meer weet wat je haar het meest toewenst : op haar 89ste nog alle hens aan dek, om dan misschien nog heel even in een rusthuis te belanden (terug naar dat huisje, de enige plek waar ze zelf wil zijn, dat zal nooit meer kunnen) of haar nu een zacht afscheid gunnen, zacht wegglijden, zonder pijn ... Ik denk dat mijn vraagstelling al weggeeft wat ik stilletjes hoop...  Al vecht dat heel erg met mijn andere gevoelens van verzet tegen het afscheid. Dus ik weet het ook allemaal niet zo goed. 

Maar ik weet wel dat ik haar graag zie. En daarom voel ik het ... 

Ga maar, meetje. Ga maar naar peetje, de man die je zo graag zag en die je al bijna 30 moet missen. Je hebt ons al zo vaak gezegd dat je 't allemaal hebt gehad.

Ga maar, 't is goed geweest. We zien u heel graag ... 

O ja !!

Even op klikken om de tekst te kunnen lezen :-)

FB

STOM !

En toen deed ze iets ongelooflijk stoms, dedeeze. 

Ik dacht wat orde te houden op mijn blog en zag hier een lijst met de reacties. Oh leuk, een overzicht ! En ik dacht : best die lijst niet te lang laten worden en regelmatig eens wissen, er stonden er een 20-tal ... en ik vond het al vreemd dat het spel vroeg "ben je zeker ?". Ja dus. Dacht ik. Blijkt alles volledig verdwenen te zijn. Had dus niet door dat ze ook onder al mijn posts weg zouden zijn :-(

Hoe  onnozel kun je zijn ?? Weer een wijze blogles geleerd ....

Zotjes

Ik vermoed dat ik die blogtitel nog wel vaker zal bezigen. En voor de goede orde, 't is niet dat ik er hier een onderwijs-dinges-blog van wil maken, kwestie van niet iedere toevallige passant weg te jagen :-) Maar ! Maar, ik heb dat spel hier wel op de wereld geholpen om af en toe eens mijn gedacht te zeggen. Netjes anoniem, zoals de ethiek het gaarne wil. En elke overeenkomst met bestaande personen en/of situaties is volledig toevallig en ik ben niet aansprakelijk en al hé. De kleine lettertjes, daar moet ik nog eens werk van maken, bedenk ik net.

Enfin, wat ik zeggen wou. Dat ik middels den job heel wat mensen ontmoet en naast collega's, zijn dat natuurlijk vooral de ouders. De ouders. Een soort apart en ik kan het weten, want ik ben er zelf één. Je hebt ze in alle soorten en maten en meestal kan ik het er goed mee vinden. Ik ben geen moeilijke. 

Maar je hebt er ook  hors catégorie. Het Leven Zoals Het Is, er zou een ferme schep geld mee te verdienen zijn als het in een serie gegoten werd. Maar ja, dat beroepsgeheim natuurlijk. Nu, over dingen die binnen dat beroepsgeheim vallen, zou ik hier nooit met een woord reppen, laat dat duidelijk zijn. Als ik hier al eens wat in de groep gooi, dan zijn dat de zottigheden die dergelijk figuren aan de schoolpoort, zijnde compleet in het openbaar, aan de mensheid cadeau doen. 

Dus (want die inleiding begint hier geweldig uit de hand te lopen), picture this : moeder X. Ik zou al boeken over haar kunnen schrijven, want ik heb momenteel al haar derde koter in de klas. De geestigheden hebben zich de voorbije jaren in een sneltempo tot een soap aan elkaar geregen. We staan aan de schoolpoort en ik informeer mij vriendelijk naar haar toestand. Ze is namelijk 6 maanden zwanger van nummer 4. Heuglijk zou het kunnen zijn, maar dat is het niet en dat zijn haar eigen woorden, niet de mijne (voor alle duidelijkheid).

Een greep uit haar eigen omschrijvingen : " 't is een wreed accident, juffrouw. Ik ben er niet content mee, madam. Maar wat moet ik ermee doen, 't gaat komen hé, awel ja, dat het dan maar komt hé ! "

Dus ik vraag nog eens vriendelijk of alles wel goed met haar gaat, want ze kan amper nog uit de voeten. 

(het sappige accent bedenk je er zelf maar bij)

Moeder X : "Goed goed, ik heb al 5 cm opening hé !!" (met blije blik)

Ik kijk verschrikt en vraag nog eens hoeveel weken ver ze ook alweer is ? Want het leek me nog wat vroeg . 

Moeder X (trots) : "Ja, ben net geen 7 maanden ver hé, nu 28 weken, dus dat is schoon hé !"

Ik vraag haar of dat niet te vroeg is, wat de dokter daarvan zegt en of ze niet plat zou moeten gaan liggen ? (28 weken ?? net binnen de levensvatbaarheidsgrens ??)

Moeder X : "Ja, dat zegt dien doktoor ook hele dagen, maar ja, ze hebben makkelijk praten, ik heb al drie kinders zenne, ik heb geen tijd om plat te gaan liggen". 

Ik zou dat kunnen verstaan, maar de jongste is al 8 en ze zijn  hele dagen naar school, zij werkt niet en haar ma doet het halve huishouden. En wat dan nog, wij zouden op 28 weken  in haar toestand wellicht de kliniek binnengaan, onze benen in een driedubbele knoop omhoog leggen en bidden tot alle Romeinse goden dat onze baby alstemblieft nog zo lang mogelijk zou mogen blijven zitten. Die gedachte bleek een pareltje voor de spreekwoordelijke zwijnen, want ...

Moeder X : "Ja, 't mag dan komen zie, dat ik er vanaf ben !"

Ik doe nog een laatste poging, voorzichtig wijzend op de extreme vroegte en de risico's, maar daar heeft ze geen oren naar. 

Moeder X : "Ik ga content zijn dat het gepasseerd is, madam, 't is al een goeike, het weegt al (!!) anderhalve kilo, dit zijn de moderne tijden hé, 't moet maar een tijdje in zo'n kastje liggen hé, tot na de feestdagen !"

Waarop ik eens goed slik en oprecht content ben dat het tijd is om naar binnen te gaan. Saved by the bell. Spijtig dat het kind in kwestie er niet zo makkelijk vanaf komt. Je zal daar maar geboren worden.

We krijgen niet allemaal dezelfde start in deze wereld, zoveel is me natuurlijk al jaren duidelijk. Dat we content mogen zijn dat we niet in de woestijn van Ethiopië geboren zijn, of in een malariagebied in gelijk welk derde-wereld-gebied. Maar de vierde wereld is ook niet altijd een pretje, beste mensen. Want die kinders moeten ook groot worden en leren uit het "voorbeeld" van hun ouders. Diezelfde Moeder X probeerde een jaar geleden nog zelfmoord te plegen en 't was de jongste dochter van toen 7 die haar mocht vinden en de ambulance belde. Diezelfde dochter die al jarenlang mag horen "pfff, meisjes zijn lastiger dan jongens, ik was beter gestopt na mijn twee zonen, dan had ik haar niet gehad". Waar ze bijstaat jawel, aan de schoolpoort hoor je de gekste dingen, ik zei het toch ? 

En dan weet ik niet wie beter af is. Het kind zonder eten, maar met liefde, in Afrika of dat arme kind daar in dat Vlaamse dorp. Met eten, maar over de rest zullen we zwijgen. 't Is geen vergelijking, ik weet het, maar de miserie is overal. En dàt leren ze je niet, als je studeert aan die Hogeschool. Alle soorten vakken, maar "Omgaan met Ouders" zou daar dringend aan toegevoegd mogen worden. Al wordt dat wellicht de dikste cursus en een geweldig buisvak.

Ik heb ook zo'n spiegel !

Pa-pa-pa-pa-pammm

We zitten met ne plakker, krijg het niet uit mijn hoofd.
Maar voorlopig vind ik dat helemaal niet erg :-) Kom het over een paar weken nog maar eens opnieuw vragen !

Wachten

Miljaar, ik heb goesting om een kerstboom te zetten !

Maar het is gewoon nog te vroeg ... Allé, 't is te zeggen, ik zou er in principe al eentje kunnen zetten natuurlijk. Maar eerst komt hier die Spanjaard nog op bezoek en vind ik dat wat vloeken met die kerstboom. Eén festiviteit met ne keer. Zie dat die zwarte pieten te lang boven de schoorsteenrook gehangen hebben en mijn  kerstkadoos meepikken, 't zal geen waar zijn. Bovendien ga ik voor een echte boom en als ik tegen kerst nog wat groen wil zien (en geen bruin stekske), dan moet ik dus gewoonweg nog wat wachten. En geduld staat nu niet precies op mijn persoonlijk stoeflijstje. 

Een echte boom dus, want zo'n valse, dat is toch gelijk niet helemaal hetzelfde. De geur alleen al. Hoe ik het praktisch voor mekaar ga krijgen, dat weet ik ook (nog) niet. Het is mijn eerste kerst in mijn nieuwe stek en de boom moet één trap omhoog. En ik vond het op het gelijkvloers al zo'n gedoe. Maar soit, het zal me niet tegenhouden. Misschien dat ik dan zelfs de kerstcd van Michael Bublé koop zeg. Dat is durven hé jong. 

Modern times

Genetica

Ik zat in de wachtkamer van de gynecoloog. Niet meteen mijn favoriete plek. Maar goed, a woman's gotta do what a woman's gotta do. De jaarlijkse controle. 

In die wachtkamer hing de bekende poster van Pink Ribbon, je weet wel, die van de slogan  "laat naar je borsten kijken", waarboven dan blote bekende Belgische dames prijken. Dat pakte me wel een beetje, want ik zag Martine Tanghe erbij staan. Ze haalde vorige week zelf het nationale nieuws (wat erg dubbel moet zijn) met haar net ontdekte borstkanker. Dan moet je niet alleen zelf die ernstige diagnose verwerken, het lijkt me dat de wereld serieus even stil staat, maar dan weet meteen ook heel Vlaanderen ervan. Bah. En dan hang je dus ook nog eens op zo'n poster in gans Vlaanderen, ter preventie van die gemene kanker. Terwijl je net te horen kreeg dat het beest je uitdaagt, met als ultieme inzet : overleven. Life's a bitch. 

Dan is het mijn beurt. Plezant is anders. Maar de specialist in kwestie ken ik al jaren. En hij mij, al sta ik daar het liefst niet te veel bij stil. Hij is vriendelijk, zoals altijd, doet wat hij moet doen en verklaart me voorlopig gezond. Voorlopig, want op het labo moet ik -zoals steeds - drie weken wachten. Er volgt nog een echo, voor de zekerheid, want genetisch belooft mijn lijf weinig goeds. In mijn familie zijn de kankerstrijders niet meer op één hand te tellen. Dus (onder)zoekt hij altijd net iets grondiger.

Ik had hem net tevoren kort verslag gedaan van mijn gewijzigde status, zijnde single sedert een half jaar. Niet omdat ik - godbewareme - in hem een nieuwe partner zag, maar gewoon omdat die mens vanuit zijn beroepsstandpunt wel moet weten hoe het zit. Want ik ben nu eventjes met de pil gestopt, ten einde mijn lichaam even te laten ontwennen van die (voorlopig) onnodige chemische brol. Hij reageerde vriendelijk meelevend, alvorens zich tot het echo-apparaat te wenden. Zijn gezichtsuitdrukking zakelijk, terwijl hij goedkeurend knikt, niets bijzonders te zien. Tot hij zich opricht en een brede glimlach eventjes zijn professionele pose doorbreekt. Hij keek bewonderend, ik niet-begrijpend. In een fractie van een seconde overliep ik de weinige mogelijkheden, maar ik kon écht niets bedenken (of het zou de befaamde onbevlekte ontvangenis moeten zijn). Dan spreekt hij, eindelijk : "Dat ziet er mooi uit zeg !", wijzend naar mijn persoonlijke interne broedmachine. Ik moet wel heel onnozel gekeken hebben, want hij verduidelijkt snel. Hij kon dus duidelijk zien dat ik de contraceptie ter zijde had gegooid, want de interne fabriek was meteen op volle toeren gaan draaien. En zo'n schone celproductie (de grootte ! de kwaliteit ! de kwantiteit, I have it all ! zo blijkt), dat zag hij ook niet alle dagen. Dat maakte zijn dag duidelijk goed. Nou moe. Ik kan me voorstellen dat hij misschien net 4 patiëntes met voortplantingsmoeilijkheden over de vloer had gehad. En toen misschien bijna moedeloos werd, omdat de natuur niet voor iedereen een even vlot verloop voorzien heeft. En daardoor opgelucht reageerde, toen de echo eens wat anders voor hem in petto had. Maar hoe zeer ik Moeder Natuur ook dankbaar ben, ik moest er toch even van slikken. Ik piepte "dankuwel, maar 't is wel spijtig dat ik ze niet kan gebruiken hé" en probeerde zo nonchalant mogelijk te kijken. Hij schrok eventjes, herinnerde zich plots vast wat ik hem amper 10 minuten geleden bij de intake had gezegd. Namelijk dat ik had gedacht hem een volgende keer te zien bij een mogelijke zwangerschap, 't stond vast nog in zijn dossier ook, want zo had ik vorig jaar afscheid van hem genomen.  Ik wou namelijk wel graag een Kind 2. Maar door de capriolen van de Ex, was dat natuurlijk niet meer van toepassing. Misschien nog een geluk, zo net op tijd. Stel je voor. 

Enfin, hij begon snel over iets anders, ik kleedde me gauw weer aan en 5 minuten later zat ik terug in mijn auto. Opgelucht, ik kon er weer tegen voor een jaartje (zo op 't eerste zicht, labo remember ?). Maar ook een beetje opgelaten. Schone fabriek met high-tech-apparatuur, maar in tijden van crisis geen bestellingen. Maar ach, lang duurde dat gevoel niet, dat zijn hormonale kwesties hé, even snel over als het gekomen is. Ik ben blij dat ik geen baby te verzorgen heb op m'n eentje, want makkelijk is anders. En aangezien mijn apparatuur nog in blakende staat verkeert, kan het leven nog leuke dingen uit de spreekwoordelijke hoed toveren. En als dat niet zo is, dan is het ook allemaal goed. Want ik snelde terug naar huis, naar Kind 1, waarop ik vooralsnog al mijn moederlijke liefde en zorg kan bolwerken. En daar ben ik zielsgelukkig mee.

Currently reading

Ik lees. Veel. Niet àlles, ik hou niet van economisch werk of boeken die op zelfhulpgroepen moeten lijken. Maar voor de rest ? Het moet wel "mijn genre" zijn en dat is niet onder een bepaalde noemer  te vangen. Maar iedereen die leest, snapt wel wat ik daarmee bedoel. Ik word vaak nieuwsgierig gemaakt door tips van anderen (laat maar komen, als hier überhaupt al een lezer de baan gevonden heeft) en dat kunnen gouden tips zijn. Heb zo al geweldige pareltjes ontdekt. Maar dat kan ook serieus tegenvallen. Elk jaar heb ik prijs, bij de Eindejaarsvraagjes in Humo. Dan zie je plots een aantal titels terugkeren, zo van die boeken die iedereen lijkt gelezen te hebben. Als verstokte verslaafde is het dan niet tegen te houden, dat-wil-ik-ook ! Nou, ik kocht bijvoorbeeld  "Elementaire deeltjes" van Houellebecq (weet iemand trouwens al of die mens nog boven water is gekomen na zijn laatste verdwijning ?) en dat viel vies tegen. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik vond er niets aan. "Het diner" van Koch, was ook zo'n tip en dat viel dan weer geweldig mee. Net zoals "De schaduw van de wind" en "De Eenzaamheid der Priemgetallen". Heerlijke lectuur. Maar Jonathan Safran Foer, waar iedereen zo geweldig zot van is, dat gaat er bij mij dan weer niet in. Geen idee waarom, het boeide me niet. 

Zij geeft ook vaak boekentips en zo ontdekte ik Jonathan Thropper. En ik geniet. "How to talk to a widower" heb ik net uit (ik vind het nog steeds jammer) en nu verslind ik "Bush Falls", zij het dan beiden in het Nederlands. Ik lees soms in het Engels, maar verkies toch het Nederlands. Aanraders !

Wii

Ik heb zo'n ding, zo'n Wii. Ooit gekocht, in een vlaag van zotte goesting. Ik was net terug van een weekendje Ardennen, waar we met een ganse bende dikke pret hadden beleefd met zo'n ding. Natuurlijk is de vakantiesfeer dan een belangrijk ingrediënt, maar daar denk je in vlagen van zotte goesting helemaal niet aan. Dus ik heb zo'n ding. Wanneer het al het meest van pas kwam ? Bij een bende maten op bezoek, pret verzekerd, als iedereen in the mood is. Maar eerlijk gezegd, denk ik daar meestal niet aan, aan dat ding. Ik ben nochtans een kind van de GameBoy-generatie, maar de interesse was in die tijd ver te zoeken. Tja, ik heb veel buiten gespeeld, heelder Playmobil en Lego-dorpen gebouwd en karrevrachten boeken verslonden. Maar dus niét ge-game-boyd... zou dat zo heten ?  Kijk, dat vind ik nu al geweldig aan deze blog, ik schrijf maar wat en ik ga me verdorie niet druk maken over de stijl of de mogelijke inbreuken op wat dan ook. De bevrijding ! Maar dan dwaal ik ook af ... Wat wou ik ook alweer zeggen ? O ja, de Wii. Ja hoor, ik heb ook zo'n Balance-Board, als ge 't wilt weten. Als ik iets doe, doe ik het goed. En staat het vervolgens drie jaar te bestoffen. 

Enfin, toen de Ex en ik uit elkaar gingen, heb ik het ding wél meegepakt. Er is ook een Kind, dus ik zag het nut er wel van in. En vandaag heeft het zijn nut bewezen, hà ! Het Kind is namelijk ziek, was een ganse week thuis van school en moet volgende week nòg een week uitzieken. Het Kind heeft speelgoed genoeg, maar dat kan allengs ook wel eens gaan tegensteken. Enter de Wii. En twee uur later had ik een verslaafde kleuter. What the hell was I thinking ?? Met een pedagogisch diploma zou je toch op meer verstand moeten kunnen rekenen ? Er zijn geen zekerheden in 't leven, zoveel mag duidelijk wezen.  Bedtijd was dus een moment van gezeur (ik wil zooohooo graag voo-hooortdoen) en ik voorzie scenario's van tijdslimieten en dreigementen. Maar hey, 't zal ook goed zijn, voor die oog-hand-coördinatie en al hé, for sure. En dan zal Kind misschien later beter weten, als ze zelf een zieke kleuter heeft. Uit ervaring. Zucht.

That's me !

Oh zo herkenbaar ...

De eerste

En dan moet dat eerste postje er uit natuurlijk, als je een nieuwe blog bent gestart. Een nieuwe jawel, want een oude heb ik ook nog. Zo eentje waar iedereen die ik ken, komt meelezen. En ook wel veel mensen die ik niet ken, dat wist mijn Google Analytics me toch wijs te maken. Wat me trouwens soms een beetje een voos gevoel geeft. Oké, als je schrijft, is het leuk als men je leest. En dat je trouwe lezers kweekt in andere werelddelen, dat geeft het ego-dinges wel een boost. Eventjes dan toch. Want daarna gaat m'n fantasie met me aan de haal. Ik schrijf helemaal niets bijzonders. Niets waar je van achterover valt en al helemaal niets dat een wildvreemde een paar keer zou willen herlezen. Maar toch zit er dan een anonieme lezer ergens op een bergtop in Zuid-Amerika en blijk je vaak bezocht te worden door X uit het Oeralgebergte. En daar ken ik écht niemand, eerlijk waar. Maar zij kennen mij dan wel. Of toch een klein beetje. En dat vind ik dan soms wel weer een beetje griezelig ... 

Even "remmend" zijn de mensen IRL, want ik zou me toch soms graag eens gigantisch uitleven, over de lastige kanten van den job bijvoorbeeld, maar dat zou dan weer etisch niet in orde zijn., dat begrijp je wel. Ik ook, maar 't is verdomme lastig, want ik zou het soms toch wreed graag in de groep gooien.
Daarom dus een nieuwe plek, helemaal van mezelf. En van wie hier toevallig passeert. Ik beet de spits er af en 't smaakt naar meer ...